അമേരിക്കൻ ഭരണവർഗവും 
ട്രംപ് വാഴ്ചയും

കഴിഞ്ഞ ഒരു നൂറ്റാണ്ടിലേറെക്കാലമായി അമേരിക്കൻ മുതലാളിത്തമെന്നത് ലോകചരിത്രത്തിലെതന്നെ ഏറ്റവും ശക്തമായ, ഏറ്റവുമധികം വർഗബോധമുള്ള ഭരണവർഗമാണ് എന്ന കാര്യത്തിൽ തർക്കമില്ല; അത് സമ്പദ്ഘടനയെയും ഭരണകൂടത്തെയും ഒരുപോലെ കവച്ചുവയ്ക്കുകയും, ആഭ്യന്തരമായും ആഗോളമായും അതിന്റെ അധീശാധിപത്യത്തെ ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മുതലാളിത്ത വർഗത്തിന്റെ വിശാലമായ സാമ്പത്തികാധികാരം രാഷ്ട്രീയ ഭരണനിർവഹണത്തിലേക്ക് പരിവർത്തനം ചെയ്യപ്പെടരുതെന്നും, സാമ്പത്തികരംഗത്ത് അമേരിക്കൻ സമൂഹം എത്രത്തോളം ധ്രുവീകരിക്കപ്പെട്ടാലും ജനാധിപത്യം സംബന്ധിച്ച അതിന്റെ അവകാശവാദങ്ങൾ കേടുപറ്റാതെ നിലനിൽക്കണമെന്നും ഊന്നിപ്പറയുന്ന ഒരു പ്രത്യയശാസ്ത്ര ഉപകരണമാണ് അതിന്റെ വാഴ്ചയുടെ മർമ്മം. സ്വീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള പ്രത്യയശാസ്ത്രമനുസരിച്ച്, കമ്പോളം വാഴുന്ന അതിസമ്പന്നരുടെ താൽപ്പര്യങ്ങൾ ഭരണകൂടത്തെ വാഴാൻ അനുവദിക്കില്ല–ഈ വേർതിരിവ് ലിബറൽ ജനാധിപത്യമെന്ന ആശയത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം നിർണായകമാണ്. എന്തുതന്നെയായാലും, പ്രാബല്യത്തിലുള്ള ഈ പ്രത്യയശാസ്ത്രം നിലവിൽ അമേരിക്കയുടെയും ലോക മുതലാളിത്തത്തിന്റെയും ഘടനാപരമായ പ്രതിസന്ധിയുടെയും ലിബറൽ ജനാധിപത്യ രാഷ്ട്രത്തിന്റെതന്നെ തകർച്ചയുടെയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ തകർക്കപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്; ഇത് ഭരണവർഗത്തിനകത്ത് ആഴത്തിലുള്ള വിള്ളലുകളുണ്ടാക്കുന്നതിനിടയാക്കും; ഭരണകൂടത്തിനുമേൽ പുതിയൊരു വലതുപക്ഷത്തിന്റേതായ, തുറന്ന മുതലാളിത്ത ആധിപത്യം സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നതിലേക്കും ഇതിടയാക്കും.

വിജയശ്രീലാളിതനായി ട്രംപ് വെെറ്റ് ഹൗസിലേക്ക് തിരിച്ചുകയറുന്നതിന് ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്കുമുൻപ്, പ്രസിഡന്റ് ജോ ബെെഡൻ രാഷ്ട്രത്തോടു നടത്തിയ വിടവാങ്ങൽ പ്രസംഗത്തിൽ അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിച്ചൊരു കാര്യമുണ്ട്. അതായത് ഹെെടെക് മേഖലയിലധിഷ്ഠിതമായതും രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ‘‘കള്ളപ്പണ’’ത്തെ അവലംബിക്കുന്നതുമായ ഒരു ‘‘പ്രഭുവാഴ്ച’’ അമേരിക്കൻ ജനാധിപത്യത്തിനു ഭീഷണിയായി ഉയർന്നുവന്നുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണ് എന്നാണ് ബെെഡൻ സൂചിപ്പിച്ചത്. അതേസമയംതന്നെ സമ്പത്തും അധികാരവും ഒരു പുതിയ അധീശാധിപത്യത്തിൽ കേന്ദ്രീകരിക്കപ്പെടുന്നതിന്റെയും തൊഴിലാളിവർഗത്തിനുള്ള പിന്തുണയുടെ അടയാളങ്ങളെല്ലാംതന്നെ പ്രധാനപ്പെട്ട രണ്ടു പാർട്ടികളിലും ഇല്ലാതാവുന്നതിന്റെയും അനന്തര-ഫലങ്ങളെ സംബന്ധിച്ച് ബേണി സാൻഡേഴ്സ് താക്കീതു നൽകുകയുമുണ്ടായി.

വെെറ്റ് ഹൗസിലേക്കുള്ള ട്രംപിന്റെ രണ്ടാമത്തെ അധികാരാരോഹണം, മുതലാളിത്ത പ്രഭുവാഴ്ച അമേരിക്കൻ രാഷ്ട്രീയത്തിലെ ആജ്ഞാശക്തിയുള്ള സ്വാധീനമായി പെട്ടെന്ന് മാറിയതാണ് എന്ന് സ്വാഭാവികമായും അർഥമാക്കുന്നില്ല; എന്തെന്നാൽ യഥാർഥത്തിൽ അതൊരു നീണ്ടകാല യാഥാർഥ്യമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, അടുത്ത കാലത്തായി, പ്രത്യേകിച്ചും 2008ലെ സാമ്പത്തികപ്രതിസന്ധിയെ തുടർന്നിങ്ങോട്ടുള്ള വർഷങ്ങളിൽ മൊത്തം രാഷ്ട്രീയ പരിതഃസ്ഥിതി വലത്തോട്ടു നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുകയാണ്; പ്രഭുവാഴ്ച രാഷ്ട്രത്തിനുമേൽ കൂടുതൽ പ്രത്യക്ഷമായ സ്വാധീനം ചെലുത്തിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നവഫാസിസ്റ്റ് ഭരണത്തിൽ പ്രത്യയശാസ്ത്ര– ഭരണകൂട ഉപകരണത്തിന്റെ തുറന്ന നിയന്ത്രണത്തിലാണ് ഇപ്പോൾ അമേരിക്കൻ മുതലാളിത്ത വർഗത്തിലെ ഒരു വിഭാഗം; മുൻപത്തെ നവലിബറൽ അധികാരിവർഗം ഇവിടെ ജൂനിയർ പങ്കാളിയാണ്. ഈ മാറ്റത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം, സ്ഥിരമായൊരു യുദ്ധാവസ്ഥയിലേക്ക് അമേരിക്കയെ പ്രതിലോമകരമായി പുനഃഘടനാവത്കരിക്കുകയാണ്; അമേരിക്കൻ അധീശാധിപത്യത്തിന്റെ തകർച്ചയിൽനിന്നും, അമേരിക്കൻ മുതലാളിത്തത്തിന്റെ അസ്ഥിരതയിൽനിന്നും ഒപ്പംതന്നെ ഭരണകൂടത്തിന്റെ കൂടുതൽ കേന്ദ്രീകൃതമായ നിയന്ത്രണം ഉറപ്പാക്കുന്നതിനു വേണ്ടി കൂടുതൽ കേന്ദ്രീകൃതമായ ഒരു മുതലാളിത്തവർഗത്തിന്റെ ആവശ്യകതയിൽനിന്നുമാണ് ഇതുണ്ടാവുന്നത്.

രണ്ടാം ലോകയുദ്ധത്തെ തുടർന്ന് ഉടലെടുത്ത ശീതയുദ്ധത്തിന്റേതായ വർഷങ്ങളിൽ, അക്കാദമിക്കും മാധ്യമത്തിനുമകത്തുള്ള ലിബറൽ ജനാധിപത്യക്രമത്തിന്റെ സംരക്ഷകർ, അമേരിക്കൻ സമ്പദ്ഘടനയിൽ വ്യവസായ ഉടമകൾക്കും ഫിനാൻസിനുമുള്ള സർവാധികാര സ്ഥാനത്തെ കുറച്ചുകാണിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു; ഈ വ്യവസായ ഉടമകളും ഫ-ിനാൻസും ‘‘മാനേജീരിയൽ വിപ്ലവം’’ വഴി സാങ്കൽപ്പികമായി നീക്കം ചെയ്യപ്പെടുകയോ എതിരായി തുല്യശക്തി പ്രയോഗിക്കുന്ന ‘‘സമതുലിത അധികാര’’ത്താൽ പരിമിതപ്പെടുത്തപ്പെടുകയോ ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണ്. ഈ കാഴ്ചപ്പാടിൽ, ഉടമകളും മാനേജർമാരും, മൂലധനവും അധ്വാനവുമെല്ലാം ഒന്ന് മറ്റൊന്നിനെ ഞെരുക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പിന്നീട്, ഈ പൊതുകാഴ്ചപ്പാടിന്റെ ചെറുതായെങ്കിലും കൂടുതൽ തെളിഞ്ഞ വ്യാഖ്യാനത്തിൽ, കുത്തക മുതലാളിത്തത്തിനുകീഴിലെ അധീശാധിപത്യം പുലർത്തുന്ന മുതലാളിത്ത വർഗമെന്ന ആശയം ‘‘കോർപറേറ്റ് സമ്പന്നരുടെ’’ കൂടുതൽ നിയതരൂപക്രമമില്ലാത്ത വിഭാഗത്തിലേക്ക് അലിഞ്ഞുചേർന്നു.

വെെവിധ്യമാർന്ന ജനവിഭാഗങ്ങളുടെ പരസ്പര വ്യവഹാരത്തിന്റെ ഉത്പന്നമാണ് അഥവാ ചില സന്ദർഭങ്ങളിൽ അധികാരം കയ്യാളുന്ന പ്രമാണി വർഗം മധ്യസ്ഥത വഹിക്കുന്ന ഒരുത്പന്നമാണ് അമേരിക്കൻ ജനാധിപത്യം എന്നാണ് അവകാശപ്പെടുന്നത്. സാമ്പത്തിക മണ്ഡലത്തിലും രാഷ്ട്രീയ മണ്ഡലത്തിലും ഔദ്യോഗികമായ ഭരണവർഗ അധീശാധിപത്യം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. സമ്പദ്ഘടനയിൽ പ്രബലമായൊരു മുതലാളിത്ത വർഗം ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്ന വാദം ഉയർന്നുവന്നാൽപോലും, അത് സ്വതന്ത്രമായ ആ രാഷ്ട്രത്തെ ഭരിച്ചിരുന്നില്ല. ബഹുസ്വര ചിന്താധാരയിലെ (Pluralist tradition) ഏതാണ്ടെല്ലാവരുടെയും പ്രാഗ് രൂപാധിഷ്ഠിതമായ എഴുത്തുകളിൽ ഇത് വിവിധ രീതികളിലായി പറഞ്ഞുവയ്ക്കുന്നുണ്ട്; അതായത്, ബോൺഹാമിന്റെ മാനേജീരിയൽ റെവല്യൂഷനിൽ (1941) തുടങ്ങി ജോസഫ് എ ഷുംപീറ്ററിന്റെ ക്യാപ്പിറ്റലിസം, സോഷ്യലിസം ആൻഡ് ഡെമോക്രസി (1942), റോബർട്ട് ഡാലിന്റെ ഹൂ ഗവേൺസ് (1961), ജോൺ കെന്നത്ത് ഗാൽബ്രെയ്ത്തിന്റെ ദ ഇൻഡസ്ട്രിയൽ സ്റ്റേറ്റി (1967) ൽവരെ ഇത് വ്യക്തമായി പറയുന്നുണ്ട്; ചിത്രത്തിന്റെ യാഥാസ്ഥിതിക പാരമ്പര്യത്തിൽ തുടങ്ങി ലിബറൽ അന്ത്യം വരെയുള്ള കാര്യങ്ങൾ വിപുലമായി പറയുന്നു. ഈ പ്രബന്ധങ്ങളെല്ലാം രൂപപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്, അമേരിക്കൻ രാഷ്ട്രീയത്തിൽ നിലനിന്ന ബഹുസ്വരതയോ അഥവാ മാനേജീരിയൽ/ടെക്നോക്രാറ്റിക് പ്രമാണിവർഗമോ ആവട്ടെ, അവിടുത്തെ സാമ്പത്തിക–രാഷ്ട്രീയ സംവിധാനത്തെ ഭരിച്ചിരുന്നത് ഒരു മുതലാളിത്ത വർഗമായിരുന്നില്ല എന്നു പറയാനാണ്. ആദ്യം ഷുംപീറ്റർ മുന്നോട്ടുവച്ച, യഥാർഥത്തിൽ നിലനിൽക്കുന്ന ജനാധിപത്യമെന്ന ബഹുസ്വര ആശയത്തിൽ, കൊട്ടിഘോഷിക്കുന്ന സ്വതന്ത്ര കമ്പോളത്തിലെ സാമ്പത്തിക സംരംഭകരെപ്പോലെ തന്നെ വോട്ടിനുവേണ്ടി മത്സരിക്കുന്ന രാഷ്ട്രീയ സംരംഭകരാണ് രാഷ‍്ട്രീയക്കാർ; അവർ ‘‘മത്സരാധിഷ്ഠഠിത നേതൃത്വ’’ത്തിന്റേതായ ഒരു വ്യവസ്ഥിതി നിർമിക്കുന്നു.

മുതലാളിത്ത വർഗത്തിന്റെ വിപുലമായ അധികാരത്തിനുമപ്പുറം അമേരിക്ക യഥാർഥമായ ജനാധിപത്യം നിലനിർത്തിപ്പോന്നിരുന്നു എന്ന കെട്ടുകഥ പ്രചരിപ്പിക്കുന്നതിനിടയിൽ, സ്വീകരിക്കപ്പെട്ട പ്രത്യയശാസ്ത്രം, ഭരണകൂട സിദ്ധാന്തത്തിലേക്ക് അധികാരമെന്ന മാനത്തെ തിരിച്ചുകൊണ്ടുവരാൻ ശ്രമിച്ച ഇടതുപക്ഷത്തിന്റെ പഠനങ്ങളാൽ സ്ഫുടംചെയ്യപ്പെടുകയും അതിനെ ആധാരമാക്കുകയും ചെയ്തതായിരുന്നു; ഡാലിനെ പോലെയുള്ള അന്നത്തെ പ്രമുഖ വ്യക്തികളുടെ പ്രബലമായ ബഹുസ്വരാശയങ്ങളെ നിരാകരിക്കുകയും അതേസമയംതന്നെ ഭരണവർഗത്തിന്റെ ആശയങ്ങളെ തള്ളിക്കളയുകയും ചെയ്യുന്നതായിരുന്നു അവ. ഈ മാറ്റത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ഏറ്റവും പ്രധാനപ്പെട്ട ഉദ്യമം സി റൈറ്റ് മിൽസിന്റെ (C.Wright Mils) ദ പവർ എലെെറ്റ് എന്ന ഗ്രന്ഥമാണ്; പ്രത്യേകിച്ചും, മാർക്സിസവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ‘‘ഭരണവർഗ’’ ആശയത്തിനുപകരം കോർപ്പറേറ്റ് സമ്പന്നരിൽനിന്നും സൈന്യത്തിലെ ഉന്നതതലങ്ങളിൽനിന്നും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട രാഷ്ട്രീയക്കാരിൽനിന്നും വരുന്ന പ്രമാണികളാൽ മേധാവിത്വം വഹിക്കപ്പെടുന്ന ഒന്നായി അമേരിക്കൻ അധികാരഘടനയെ കാണുന്ന ത്രികക്ഷിപരമായ ‘‘അധികാര പ്രമാണിവർഗ്ഗ’’ത്തിന്റെ ആശയങ്ങൾ സ്ഥാപിക്കണമെന്ന് ഈ ഗ്രന്ഥത്തിൽ വാദിക്കുന്നു. സാമ്പത്തികമേധാവിത്വം എന്നാൽ രാഷ്ട്രീയമേധാവിത്വമായി വളരെ ലളിതമായി അനുമാനിക്കുന്ന ഭരണവർഗ്ഗത്തെ, ‘‘ഷോർട്ട് കട്ട് സിദ്ധാന്തമായി’’ കാണുന്ന ആശയധാരയിൽ മിൽസ് പ്രശസ്തനാണ്. ഭരണവർഗത്തെ സംബന്ധിച്ച കാറൽ മാർക്സിന്റെ ആശയത്തെ പ്രത്യക്ഷമായി വെല്ലുവിളിച്ചുകൊണ്ട് മിൽസ് പ്രസ്താവിച്ചു, ‘‘എത്ര ലളിതമായ രീതിയിൽ പറഞ്ഞാലും’’ അതല്ല, ഘടനാപരമായ വസ്തുതയെന്ന നിലയിൽ പറഞ്ഞാലും, അമേരിക്കൻ ഗവൺമെന്റ് ‘ഭരണവർഗ’ത്തിന്റെ ഒരു സമിതിയല്ല. അത് ‘സമിതി’കളുടെയും പിന്നെ ഈ സമിതികളിലെ കോർപറേറ്റ് സമ്പന്നർക്കുപുറമെ അധികാരശ്രേണിയിലെ മറ്റു പുരുഷന്മാരുടെയും ഒരു ശൃംഖലയാണ്.’’

ഭരണവർഗ്ഗത്തെയും അധികാരത്തിലെ പ്രമാണിവർഗത്തെയും സംബന്ധിച്ച മിൽസിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിനെ റാഡിക്കൽ സെെദ്ധാന്തികർ, അതായത് സവിശേഷമായി നോക്കിയാൽ, പോൾ എം സ്വീസി മന്ത്ലി റിവ്യൂവിലൂടെയും പ്രാഥമികമായി നോക്കിയാൽ ഹൂ റൂൾസ് അമേരിക്ക (1967) എന്ന തന്റെ പുസ്തകത്തിന്റെ ആദ്യത്തെ പതിപ്പുവഴി ജി വില്ല്യം ഡോംഹോഫും ശക്തമായി എതിർത്തു. പക്ഷേ, അത് ക്രമേണ വിശാല ഇടതുപക്ഷത്തിനകത്ത് ഗണ്യമായ സ്വാധീനം നേടി. 1968 ൽ ഡോംഹോഫ് അഭിപ്രായപ്പെട്ടതുപോലെ , മിൽസിന്റെയും പവർ എലെെറ്റ് എന്ന ഗ്രന്ഥത്തിന്റെയും കാര്യത്തിൽ പറയാനുള്ളത്, അധികാര പ്രമാണി വർഗം എന്ന ആശയത്തെ പൊതുവായി അത് കാണുന്നത്, മാർക്സിസ്റ്റ് നിലപാടുകൾക്കും ബഹുസ്വര നിലപാടുകൾക്കും ഇടയിലുള്ള പാലമായിട്ടാണ്….എല്ലാ ദേശീയ നേതാക്കളും ഉന്നത വർഗത്തിലെ (Upper Class) അംഗങ്ങളല്ല എന്നതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇത് ആവശ്യമായൊരു ആശയമാണ്. ഈ അർഥത്തിൽ നോക്കിയാൽ ‘‘ഭരണവർഗ’’മെന്ന ആശയത്തിൽ മാറ്റംവരുത്തിയതും അതിനെ വിപുലീകരിച്ചതുമാണത്.

മാർക്സിസ്റ്റ് സെെദ്ധാന്തികരായ, ദ സ്റ്റേറ്റ് ഇൻ ക്യാപിറ്റലിസ്റ്റ് സൊസെെറ്റി (1969) എന്ന ഗ്രന്ഥമെഴുതിയ റാൽഫ് മിലിബാൻഡും പൊളിറ്റിക്കൽ പവർ ആൻഡ് സോഷ്യലിസ്റ്റ് ക്ലാസ്സ് (1968) എന്ന ഗ്രന്ഥമെഴുതിയ നിക്കോസ് പോളാന്റസും തമ്മിലുള്ള സംവാദത്തിന്റെ കേന്ദ്രവിഷയമായിരുന്നു ഭരണവർഗവും രാഷ്ട്രവും സംബന്ധിച്ച പ്രശ്നം; മുതലാളിത്ത സമൂഹത്തിലെ ഭരണകൂടവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ‘‘ഇൻസ്ട്രുമെന്റലിസ്റ്റ്’’ സമീപനത്തെയും ‘‘ഘടനാവാദ’’ സമീപനത്തെയും അതിൽ പ്രതിപാദിച്ചു. മുതലാളിത്ത ഭരണവർഗ്ഗത്തിൽ നിന്നും ഭരണകൂടത്തിന് ലഭിക്കുന്ന ‘‘ആപേക്ഷികമായ സ്വയംഭരണാധികാരം’’ എന്ന വിഷയത്തിൽ ഈ സംവാദം ഭ്രമണം ചെയ്തു; ഈ വിഷയം, ഭരണകൂടം പിടിച്ചെടുക്കുകയെന്ന സാമൂഹ്യ ജനാധിപത്യ പ്രസ്ഥാനത്തിന്റെ ആശയത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം നിർണായകമായ ഒന്നാണ്.

‘‘ഭരണവർഗം ഭരിക്കുന്നില്ല’’ (The Ruling Class Does Not Rule) എന്ന തലക്കെട്ടിൽ സോഷ്യലിസ്റ്റ് റെവലൂഷണിൽ 1977ൽ ഫ്രെഡ് ബ്ലോക്ക് എഴുതിയ ആകർഷകമായ പ്രബന്ധം പുറത്തുവന്നതോടുകൂടി അമേരിക്കയിൽ ഈ സംവാദത്തിനു ഒരു തീവ്ര സ്വഭാവം കൈവന്നു; തങ്ങളുടെ സാമ്പത്തികാധികാരത്തെ ഗവൺമെന്റിന്റെ നിയമമാക്കി മാറ്റാനാവശ്യമായ വർഗബോധം മുതലാളിത്തവർഗത്തിന് ഇല്ലായെന്നുവരെ പ്രബന്ധത്തിൽ ബ്ലോക്ക് പറയുകയുണ്ടായി. അത്തരമൊരു കാഴ്ചപ്പാട് സോഷ്യൽ ഡെമോക്രാറ്റിക് രാഷ്ട്രീയത്തെ ഫലപ്രദമാക്കുന്നതിന് അനിവാര്യമായിരുന്നു എന്നാണദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെട്ടത്. 2020ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ബെെഡൻ ട്രംപിനെ പരാജയപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ ബ്ലോക്കിന്റെ മേൽപറഞ്ഞ ലേഖനം അദ്ദേഹംതന്നെ കൂട്ടിച്ചേർത്ത പുതിയ ഉപസംഹാരത്തോടുകൂടി ജാക്കോബിൻ മാസിക പുനഃപ്രസിദ്ധീകരിക്കുകയുണ്ടായി; ബ്ലോക്കിന്റെ പുതിയ ഉപസംഹാരത്തിൽ ഇങ്ങനെ വാദിക്കുന്നു, അതായത് ഭരണവർഗം ഭരിക്കുന്നില്ല എന്നാണെങ്കിൽ, ന്യൂ ഡീൽ ധാരയോടൊപ്പം തൊഴിലാളി വർഗ സൗഹൃദപരമായ രാഷ്ട്രീയം സ്ഥാപിക്കുന്നതിനുമുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ബെെഡനുണ്ട്; ഇത്- 2024ലെ തിരഞ്ഞെടുപ്പിൽ ട്രംപിനേക്കാൾ ‘‘അങ്ങേയറ്റം കൂടുതൽ സാമർത്ഥ്യവും നിർദ്ദയത്വവു’’മുള്ള ഒരു വലതുപക്ഷ മുഖം വീണ്ടും തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെടുന്നതിനെ തടയും.

ബെെഡൻ ഭരണത്തിന്റെ വൈരുദ്ധ്യത്തിന്റെയും ക്യാബിനറ്റിൽ 13 ശതകോടീശ്വരരെയടക്കം ഉൾപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടുള്ള ട്രംപിന്റെ രണ്ടാം വരവിന്റെയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ, ഭരണവർഗവും ഭരണകൂടവും സംബന്ധിച്ച നീണ്ടകാല ചർച്ചകളെയാകെ പുനഃപരിശോധിക്കേണ്ടതുണ്ട്.

ഭരണവർഗവും ഭരണകൂടവും
പുരാതനകാലം മുതൽ ഇതുവരെയുള്ള രാഷ്ട്രീയ സിദ്ധാന്തത്തിന്റെ ചരിത്രത്തിൽ, ഭരണകൂടത്തെ പൊതുവായി വിലയിരുത്തിയിട്ടുള്ളത് വർഗ്ഗവുമായുള്ള അതിന്റെ ബന്ധത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലാണ്. പുരാതന സമൂഹത്തിലും ഭൂപ്രഭുത്വത്തിനുകീഴിലും, ആധുനിക മുതലാളിത്ത സമൂഹത്തിൽനിന്ന് വ്യതിരിക്തമായി, പൗരസമൂഹവും (അഥവാ സമ്പദ്ഘടന) ഭരണകൂടവും തമ്മിൽ വ്യക്തമായ വേർതിരിവ് ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. 1843ൽ Critique of Hegel’s Doctrine of the Stateൽ (ഭരണകൂടത്തെ സംബന്ധിച്ച ഹെഗലിന്റെ സിദ്ധാന്തത്തിനൊരു വിമർശനം) മാർക്സ് എഴുതിയപോലെ, ‘‘ആധുനിക ലോകത്തിന്റെ കാലം വരെ ഭരണകൂടത്തെ സംബന്ധിച്ച വേർതിരിവ് ഇപ്രകാരം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; കാരണം ആധുനിക കാലംവരെ സ്വകാര്യ ജീവിതത്തിന്റെ വേർതിരിവ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടിരുന്നില്ല. രാഷ്ട്രീയ ഭരണകൂടം എന്ന വേർതിരിവ് ബൂർഷ്വാസിയുടെ വാഴ്ചയ്ക്കുകീഴിൽ മാത്രം പൂർണമായും സാക്ഷാത്കരിക്കപ്പെട്ട ഒരു ആധുനിക ഉത്പന്നമാണ്.’’ ‘പുരാതന പൊളിസി’ലെ (Polis) സമ്പദ്ഘടനയുടെ ഗൂഢ സ്വഭാവത്തിന്റെയും, ഭരണകൂടത്തിന്റെ പൊതുമണ്ഡലത്തിന്റെയും കമ്പോളത്തിന്റെ സ്വകാര്യമണ്ഡലത്തിന്റെയും വേർതിരിവിൽ പ്രകടമായ മുതലാളിത്തത്തിനുകീഴിലെ പരസ്യസ്വഭാവത്തിന്റെയും പശ്ചാത്തലത്തിൽ നിന്നുകൊണ്ട് പിൽക്കാലത്ത് കാറൽ പൊളാനിയും മാർക്സ് പറഞ്ഞത് പുനപ്രസ്താവിക്കുകയുണ്ടായി. സാമൂഹിക സാഹചര്യങ്ങൾ ഇതുവരെ അത്തരം വേർതിരിവ് സൃഷ്ടിച്ചിട്ടില്ലാത്ത പുരാതന ഗ്രീക്കിൽ, ഭരണവർഗ്ഗം പൊളിസിനെ ഭരിക്കുകയും അവിടുത്തെ നിയമങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്തു എന്ന കാര്യത്തിൽ തർക്കമില്ല. ദ പൊളിറ്റിക്കൽ തോട്ട് ഓഫ് പ്ലേറ്റോ ആൻഡ് അരിസ്റ്റോട്ടിലിൽ ഏർണെസ്റ്റ് ബാർക്കർ എഴുതിയതുപോലെ, പൊളിറ്റിക്സ് എന്ന തന്റെ കൃതിയിൽ അരിസ്റ്റോട്ടിൽ അന്തിമമായി വർഗ്ഗവാഴ്ച പൊളിസിനെ വിശദീകരിക്കുന്നു എന്ന നിലപാട് കൈക്കൊണ്ടു: ‘‘പ്രബലമായ വർഗ്ഗത്തെക്കുറിച്ച് പറയാൻ എന്നോട് ആരെങ്കിലും ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ ഞാൻ ഭരണഘടനയെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കും.’’ ഇതിനു നേർവിരുദ്ധമായി, മൂലധനത്തിന്റെ വാഴ്ചയ്ക്കുകീഴിൽ, ഭരണകൂടത്തെ വിഭാവനം ചെയ്തിട്ടുള്ളത് പൗരസമൂഹത്തിൽ നിന്ന് /സമ്പദ്ഘടനയിൽനിന്ന് വേർതിരിച്ചുനിർത്തിക്കൊണ്ടാണ്. ഈ അർത്ഥത്തിൽ, സമ്പദ്ഘടനയെ ഭരിക്കുന്നത് വർഗമാണോ, ഒന്നുകൂടി പറഞ്ഞാൽ, സ്റ്റേറ്റിനെ ഭരിക്കുന്ന മുതലാളിത്ത വർഗ്ഗമാണോ എന്ന ചോദ്യം എല്ലാ കാലത്തും ഉയർന്നുതന്നെ നിൽക്കും.

ഇത് സംബന്ധിച്ച മാർക്സിന്റെ തന്നെ കാഴ്ചപ്പാടുകൾ സങ്കീർണമാണ്; മുതലാളിത്ത സമൂഹത്തിലെ ഭരണകൂടത്തെ അടക്കി ഭരിക്കുന്നത് മുതലാളിത്ത വർഗമാണ് എന്ന ആശയത്തിൽ നിന്നും മാർക്സ് ഒരിക്കലും വ്യതിചലിച്ചില്ല; അതിൽ മാറ്റംവരുത്തിയ വ്യത്യസ്തമായ ചരിത്ര യാഥാർത്ഥ്യങ്ങളെ അംഗീകരിക്കുമ്പോൾ തന്നെയാണ് മാർക്സ് ഇതിലുറച്ചുനിന്നത്. മറുവശത്ത് കമ്യൂണിസ്റ്റ് മാനിഫെസ്റ്റോയിൽ അദ്ദേഹം (എംഗൽസിനോടൊപ്പം) ഇങ്ങനെ വാദിക്കുന്നു, ‘‘ആധുനിക ഭരണകൂടത്തിലെ എക്സിക്യൂട്ടീവ് എന്നത് മൊത്തം ബൂർഷ്വാസിയുടെ പൊതുകാര്യങ്ങളെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്ന ഒരു സമിതി മാത്രമാണ്.’’ ഭരണകൂടത്തിന് അഥവാ അതിന്റെ എക്സിക്യൂട്ടീവ് ശാഖയ്ക്ക് വ്യക്തിഗതമായ മുതലാളിത്ത താൽപര്യങ്ങൾക്കപ്പുറം നിൽക്കുന്ന ആപേക്ഷികമായൊരു സ്വയംഭരണാധികാരമുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും വർഗത്തിന്റെ പൊതു താല്പര്യങ്ങളെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിന് ചുമതലപ്പെട്ടതാണത് എന്ന് ഇത് വ്യക്തമാക്കുന്നു. ഇത് മാർക്സുതന്നെ പലയിടങ്ങളിലും സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാലത്തുനടന്ന പത്തു മണിക്കൂർ ജോലി സമയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട നിയമനിർമ്മാണം പോലെയുള്ള പ്രധാന പരിഷ്കാരങ്ങൾക്ക് വഴിവച്ചേക്കാം; ഈ പരിഷ്കാരങ്ങൾ തൊഴിലാളി വർഗത്തിന് ഇളവും മുതലാളിത്ത താൽപര്യങ്ങൾക്ക് എതിരായതുമായിട്ടാണ് പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നതെങ്കിലും, തൊഴിൽ സേനയെ നിയന്ത്രിക്കുകയും അധ്വാനശക്തിയുടെ തുടർച്ചയായ പുനരുത്പാദനം ഉറപ്പാക്കുകയും ചെയ്യുന്നതുവഴി മൂലധനസഞ്ചയത്തിന്റെ ഭാവി ഉറപ്പിക്കുന്നതിന് അവ അനിവാര്യമാണ്. നേരെ മറിച്ച്, ലൂയി ബോണപ്പാർട്ടിന്റെ പതിനെട്ടാം ബ്രൂമെയറിൽ, മുതലാളിത്ത വർഗം നേരിട്ട് ഭരണകൂടവാഴ്ച നടത്താതെ ഒരു അർധ–സ്വയംഭരണാധികാര ഭരണം വഴിവയ്ക്കുന്ന തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ സാഹചര്യത്തെ മാർക്സ് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ അർധ–സ്വയംഭരണാധികാര ഭരണം മുതലാളിത്ത വർഗ്ഗത്തിന്റെ സാമ്പത്തികാവശ്യങ്ങളിലും ഭരണകൂടത്തിനു മേൽ ആജ്ഞാധികാരം ചെലുത്തുന്നതിലും ഇടപെടാതിരിക്കുന്ന അവസാനം നിമിഷം വരെ മാത്രമേ അതുണ്ടാവുകയുള്ളൂ. ഭരണകൂടം ഒരു വിഭാഗം മൂലധനത്തിനുമേൽ മറ്റൊരു വിഭാഗം ആധിപത്യം ചെലുത്തുന്നതായിരിക്കുമെന്ന് മാർക്സ് അംഗീകരിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിലെല്ലാംതന്നെ മുതലാളിത്ത താല്പര്യങ്ങളിൽ നിന്നും ഭരണകൂടത്തിന്റെ ആപേക്ഷികമായ സ്വയംഭരണാധികാരത്തിന് മാർക്സ് ഊന്നൽ നൽകുന്നുണ്ട്; മുതലാളിത്ത സമൂഹത്തിലെ ഭരണകൂടത്തെ സംബന്ധിച്ച എല്ലാ മാർക്സിസ്റ്റ് സിദ്ധാന്തങ്ങൾക്കും നിർണായകമാണിത്. ഒരു ലിബറൽ ജനാധിപത്യക്രമത്തിൽപോലും ഭരണകൂടത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ ഭരണവർഗ്ഗമെന്ന നിലയിൽ മുതലാളിത്ത വർഗത്തിന് അനേകം തരം പ്രവർത്തനങ്ങളുണ്ട് എന്നുള്ളത് നീണ്ട നാളായി അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ്. ഒരു വശത്ത് ഫലത്തിൽ ഉപകരണങ്ങളായിട്ടുള്ള രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികളെ സാമ്പത്തികവും രാഷ്ട്രീയവുമായി നിയന്ത്രിക്കുകയും, രാഷ്ട്രീയ അധികാര ഘടനയിലെ നിർണായക പദവികളിൽ മുതലാളിമാരും അവരുടെ പ്രതിനിധികളും നേരിട്ട് കയറിക്കൂടുകയും ചെയ്യുന്നതുപോലെയുള്ള വിവിധ സംവിധാനങ്ങളിലൂടെ രാഷ്ട്രീയ രംഗത്ത് അത് പൂർണമായും നേരിട്ടുള്ള അവരോധിക്കലിന്റെ രൂപം കെെക്കൊള്ളുന്നു. ഇന്ന് അമേരിക്കയിലെ മുതലാളിത്ത താൽപ്പര്യങ്ങൾക്ക് നിർണായകമായ തോതിൽ തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളെ സ്വാധീനിക്കാനുള്ള അധികാരമുണ്ട്. അതിനെക്കാളുപരി, ഭരണകൂടത്തിനുമേലുള്ള മുതലാളിത്തത്തിന്റെ അധികാരം തിരഞ്ഞെടുപ്പുകൾക്കപ്പുറത്തേക്ക് നീണ്ടുപോയിരിക്കുന്നു. സെൻട്രൽ ബാങ്കിന്റെ നിയന്ത്രണവും അതുകൊണ്ടുതന്നെ പണത്തിന്റെ സപ്ലൈയുടെയും പലിശനിരക്കിന്റെയും നിയന്ത്രണവും ഫിനാൻഷ്യൽ സംവിധാനത്തിന്റെ നിയന്ത്രണവും പ്രധാനമായും ബാങ്കുകൾക്കുതന്നെ നൽകിയിരിക്കുന്നു. മറുവശത്ത്, മുതലാളിത്തവർഗം അതിന്റെ വിപുലമായ ബാഹ്യവർഗ–സാമ്പത്തികാധികാരത്തിലൂടെ പരോക്ഷമായി ഭരണകൂടത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്നു; നേരിട്ടുള്ള ധനപരമായ സമ്മർദ്ദങ്ങൾ, ലോബിയിങ്, പ്രഷർ ഗ്രൂപ്പുകൾക്കും തിങ്ക് ടാങ്കുകൾക്കും പണംമുടക്കുക, ഗവൺമെന്റിലും ബിസിനസ്സിലുമുള്ള പ്രധാന കളിക്കാർ തമ്മിലുള്ള പരിചിന്തനത്തിന്റെ വാതിലാവുക, സാംസ്കാരിക –വിവരവിനിമയ ഉപകരണങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുക എന്നിവയെല്ലാം അതിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. ലാഭത്തിന്റെയും മൂലധന സഞ്ചയത്തിന്റെയും താൽപര്യങ്ങളെ സേവിക്കാതെ മുതലാളിത്ത വ്യവസ്ഥയിൽ ഒരു രാഷ്ട്രീയ വാഴ്ചയ്ക്കും അതിജീവിക്കാനാവില്ല; എല്ലാ രാഷ്ട്രീയ പ്രവർത്തകരും നേരിടുന്ന എക്കാലത്തെയും യാഥാർത്ഥ്യമാണിത്. l
(തുടരും)