ഇന്ത്യന്‍ രാഷ്ട്രീയം: ഭാരതത്തില്‍ നിന്ന് മഹാഭാരതത്തിലേക്ക്

ഏതാനും പതിറ്റാണ്ടുകളായി ഇന്ത്യന്‍ ജനാധിപത്യം നേരിടുന്ന ഏറ്റവും മൗലികമായ സമസ്യകളില്‍ ഒന്ന്, ഭരണകൂടങ്ങള്‍ വിജയിക്കുമ്പോഴും ജനങ്ങള്‍ പരാജയപ്പെടുന്നു എന്നതാണ്. തിരഞ്ഞെടുപ്പുകളിലൂടെ ‘അഗ്നിശുദ്ധി’ വരുത്തി ഭരണാധികാരികള്‍ തങ്ങളുടെ അധികാരം ഉറപ്പിക്കുമ്പോഴും, ജനങ്ങള്‍ സമസ്ത മേഖലകളിലും പരാജയപ്പെടുന്നു. ഇത് കോണ്‍ഗ്രസ് ഭരണകൂടങ്ങള്‍, പ്രത്യേകിച്ച് ഇന്ദിരഗാന്ധിയുടെ കാലം മുതല്‍ ഇങ്ങോട്ടുള്ളത്, തെളിയിച്ചതാണ്; ഇപ്പോഴിത് അതിനേക്കാള്‍ ഭംഗിയായി നരേന്ദ്ര മോദിയും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പാര്‍ട്ടിയും തെളിയിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഇത്തരമൊരവസ്ഥ പെരിയാര്‍ ഇ.വി.രാമസ്വാമി നായ്ക്കര്‍ മുന്‍കൂട്ടി കണ്ടിരുന്നു എന്നുവേണം കരുതാന്‍. അതുകൊണ്ടാണ് ഇന്ത്യന്‍ ജനാധിപത്യത്തെ അദ്ദേഹം ‘തിരഞ്ഞെടുപ്പ് രാഷ്ട്രീയത്തിന്‍റെ ചൂതാട്ടം’ എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ചത്. പ്രശസ്ത ചരിത്രകാരന്‍ രാമചന്ദ്ര ഗുഹയ്ക്ക് അത് 30:70 ജനാധിപത്യവും, അമേരിക്കയിലെ ഫ്രീഡം ഹൗസിന് വഴിപിഴച്ച ജനാധിപത്യവും, സ്വീഡനിലെ വിഡെം ഇന്‍സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിന് തിരഞ്ഞെടുത്ത സ്വേച്ഛാധിപത്യവുമാണ്. രാജ്യം സ്വതന്ത്രമാണെങ്കിലും ജനങ്ങള്‍ സ്വതന്ത്രരല്ലെന്ന് ഇന്ത്യന്‍ ഭരണകൂടം തെളിയിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നാസി ഭരണകൂടത്തെക്കുറിച്ച് വളരെ ശ്രദ്ധേയമായ പഠനങ്ങള്‍ നടത്തിയിട്ടുള്ള ഏണസ്റ്റ് ഫ്രാങ്കല്‍ പറയുന്നത് നിയമാധിഷ്ഠിത ഭരണകൂടവും (Normative State) മാടമ്പി ഭരണകൂടവും (Prerogative State), ഇതില്‍ ആദ്യത്തേത് ജനാധിപത്യ മൂല്യങ്ങളിലും നിയമവാഴ്ചയിലും അടിയുറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നുവെങ്കില്‍, രണ്ടാമത്തേത് അവയുടെ പരിപൂര്‍ണ്ണമായ നിരാസത്തിലാണ് നങ്കൂരമിട്ടു നില്‍ക്കുന്നത് എന്നാണ്. അത് നിയമാധിഷ്ഠിത ഭരണകൂടത്തെ കാര്‍ന്നുതിന്നുകൊണ്ട് സ്വന്തം അധികാരാതിര്‍ത്തി വിപുലീകരിക്കുന്നു. എന്നാല്‍ അതിനെ പരിപൂര്‍ണ്ണമായി ഇല്ലാതാക്കുന്നുമില്ല. സ്വന്തം നിലനില്പിനും നിയമസാധുതയ്ക്കും മാടമ്പി ഭരണകൂടത്തിന് നിയമാധിഷ്ഠിത ഭരണകൂടത്തെ നിലനിര്‍ത്തേണ്ടത് അവശ്യം ആവശ്യമാണ്. തന്മൂലം അതിനെ നിഴലായി നിര്‍ത്തി അത് പിന്‍സീറ്റ് ഡ്രൈവിംഗ് നടത്തുന്നു. എല്ലാവിധ നിയമങ്ങളെയും ലംഘിച്ചുകൊണ്ടാണ് മാടമ്പി ഭരണകൂടം പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നതെങ്കിലും, മനുഷ്യനെ ഭയപ്പെടുത്തി ഒറ്റപ്പെടുത്തുക എന്നതാണ് അതിന്‍റെ ഏറ്റവും വലിയ ആയുധം. മനുഷ്യനെ ഒറ്റപ്പെടുത്തിയും ഏകാന്തതയില്‍ തളച്ചിട്ടുമാണ് സ്വേച്ഛാധിപത്യം വളരുന്നതെന്ന് ഹന്നാ ആരന്‍റ് പറഞ്ഞത് ഇവിടെ നമുക്ക് ഓര്‍ക്കാം. കാരണം, സംഘടിക്കുമ്പോഴാണ് മനുഷ്യന്‍ ശക്തനാകുന്നത്; ഒറ്റപ്പെടുമ്പോള്‍ അയാള്‍ ദുര്‍ബലനാകുന്നു. തങ്ങളെ എതിര്‍ക്കുന്നവരെ ഏകപക്ഷീയമായി തടവിലടച്ചും പീഡിപ്പിച്ചുമാണ് മാടമ്പി ഭരണകൂടം മനുഷ്യന്‍റെ സംഘചേതനയെ ഇല്ലായ്മ ചെയ്യുന്നത്.

1975-77ലെ അടിയന്തരാവസ്ഥക്കാലത്ത് ഇന്ത്യയില്‍ സംഭവിച്ചത് ഇതിന്‍റെ തനിയാവര്‍ത്തനമാണ്. അന്ന് തന്‍റെ കുടുംബത്തിന് ഉണ്ടായ അനുഭവത്തെക്കുറിച്ച് എഴുത്തുകാരിയും മനുഷ്യാവകാശ പ്രവര്‍ത്തകയും പ്രശസ്ത നിയമജ്ഞനായ കെ.ജി.കണ്ണബിരന്‍റെ സഹധര്‍മ്മിണിയുമായ വസന്ത കണ്ണബിരന്‍ പറയുന്നത് പ്രശ്നത്തിന്‍റെ ഗൗരവം നമ്മെ ശരിക്കും ബോദ്ധ്യപ്പെടുത്താന്‍ പോരുന്നതാണ്. ‘കണ്ണബിരന്‍ ഏതു നിമിഷവും അറസ്റ്റു ചെയ്യപ്പെടാമെന്ന അഭ്യൂഹം പരന്നതോടെ ആള്‍ക്കാര്‍ അദ്ദേഹത്ത ഒഴിവാക്കാന്‍ തുടങ്ങി, അദ്ദേഹത്തോട് സംസാരിക്കാതെയായി, പ്രഭാതവന്ദനം നേരുന്നതു പോലും അവസാനിപ്പിച്ചു. വീട്ടില്‍ വരുന്നവരുടെ എണ്ണം ക്രമാതീതമായി കുറഞ്ഞു. ഇത് അദ്ദേഹത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അടിയന്തരാവസ്ഥയെ എതിര്‍ക്കുന്നത് അങ്ങേയറ്റം ദുഷ്ക്കരമാക്കി’. ഭരണകൂടം സൃഷ്ടിക്കുന്ന ഈ ഭീകരാന്തരീക്ഷം മനുഷ്യന്‍റെ ഉള്ളിലെ ‘ധര്‍മ്മ പുരുഷനെ’ കശാപ്പു ചെയ്യുകയും ശരിയും തെറ്റും തിരിച്ചറിയാനുള്ള വകതിരിവ് തല്ലിക്കെടുത്തുകയും ചെയ്യുമെന്നാണ് ആരന്‍റ് പറയുന്നത്. ഇതാണ് വര്‍ത്തമാനകാല ഇന്ത്യയില്‍ അരങ്ങേറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. നാം ഇന്ന് ജീവിക്കുന്നത് ഒരു അപ്രഖ്യാപിത അടിയന്തരാവസ്ഥയിലാണ്. അതില്‍ മാടമ്പി ഭരണകൂടം നിയമാധിഷ്ഠിത ഭരണകൂടത്തെ നിഷ്പ്രഭമാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അപ്രഖ്യാപിത അടിയന്തരാവസ്ഥ സംബന്ധിച്ച നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ ചിന്തയ്ക്ക്, മുമ്പോട്ട് അമ്പതു വര്‍ഷത്തിന്‍റെയും പിറകോട്ട് അയ്യായിരം വര്‍ഷത്തിന്‍റെയും വ്യാപ്തിയാണുള്ളത്. സംശയം വേണ്ട, മുമ്പോട്ടുള്ളത് അധികാരക്കൊതിയും പിറകോട്ടുള്ളത് ‘ഹൈന്ദവ സംസ്കാര’ത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വികലമായ കാഴ്ചപ്പാടും ആണ്. സംഘപരിവാറിന്‍റ രാഷ്ട്രീയാധികാരത്തിന്‍റെ ഇന്ധനമായി ചരിത്രത്തെയും സംസ്കാരത്തെയും പാകപ്പെടുത്താനാണ് ശ്രമം. അയ്യായിരം വര്‍ഷത്തില്‍ ചവിട്ടി നിന്നുകൊണ്ട്  അമ്പതു വര്‍ഷം അധികാരം കയ്യാളാനുള്ള പദ്ധതിയാണ് മോദിയുടേത് എന്നു സാരം. ചരിത്രത്തെയും സംസ്കാരത്തെയും വക്രീകരിച്ച് അധികാരത്തില്‍  പ്രവേശിക്കുന്നതിനപ്പുറം ഭാവി പ്രതീക്ഷയ്ക്ക് വകനല്‍കുന്ന ഒന്നും അദ്ദേഹത്തിനോ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പാര്‍ട്ടിക്കോ മുന്നോട്ടുവയ്ക്കാനില്ല എന്ന അര്‍ത്ഥവും ഇതിലടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

ജനങ്ങളെ ബാധിക്കുന്ന എന്ത് പ്രശ്നമായാലും മോദിക്ക് ഒരു തന്ത്രമേ ഉള്ളൂ : ഭൂരിപക്ഷ ന്യൂനപക്ഷ സമുദായങ്ങളെ ശത്രുപാളയത്തില്‍ തളച്ചിടുക; നാം നേരിടുന്ന എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്കും മുഗളന്മാരെയും ബ്രിട്ടീഷുകാരെയും കോണ്‍ഗ്രസുകാരെയും കുറ്റപ്പെടുത്തുക; സാമൂഹിക മാധ്യമങ്ങള്‍ വഴി തെറ്റിദ്ധാരണ ഉളവാക്കുന്ന വാര്‍ത്തകള്‍ പ്രചരിപ്പിക്കുക; അമ്പത്തിആറ് ഇഞ്ച് നെഞ്ച് കാട്ടിയും വൈകാരികമായി സംസാരിച്ചും തന്‍റെ ശക്തിയും ജനങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടിയുള്ള കരുതലും നാടകീയമായി അവതരിപ്പിച്ച് പ്രശ്നങ്ങളില്‍ നിന്ന് ഒഴിഞ്ഞുമാറുക; അതേ സമയം കോര്‍പ്പറേറ്റുകളെയും അതിസമ്പന്നരെയും തന്‍റെ ചിറകിനടിയില്‍ സംരക്ഷിച്ചു നിര്‍ത്തുകയും ചെയ്യുക. ഇതിനാവശ്യം നിയമാധിഷ്ഠിത ഭരണകൂടത്തെ ഉറപ്പിക്കുകയല്ല, പിന്നെയോ മാടമ്പി ഭരണകൂടത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയാണ്. അതിനെ സ്വയം വളരാന്‍ അനുവദിക്കുകയാണ്.

ഫലമോ, കേന്ദ്രത്തില്‍ നരേന്ദ്ര മോദിയും സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍  ആദിത്യനാഥിനെപ്പോലുള്ളവരും നേതൃത്വം നല്‍കുന്ന സര്‍ക്കാരുകള്‍ നിലനില്ക്കുന്നത് നിയമവാഴ്ചയിലോ ഭരണഘടനാ മൂല്യങ്ങളിലോ അല്ല, അധികാരത്തില്‍ ഇരിക്കുന്നവരുടെ മധുരേച്ഛയിലാണ്. ഭരണഘടന, പൗരാവകാശങ്ങളെക്കുറിച്ചും സ്വാതന്ത്ര്യത്തെയും സമത്വത്തെയും സാഹോദര്യത്തെയും വ്യക്തിയുടെ അന്തസിനെയും കുറിച്ചുമൊക്കെ പറയുമ്പോഴും സംഘപരിവാര്‍ നേതൃത്വം നല്‍കുന്ന സര്‍ക്കാരുകള്‍ അവയെ ചവിട്ടിമെതിച്ചു കൊണ്ട് മുന്നോട്ടുപോകുന്നു. പ്രതിപക്ഷത്തിന്‍റെ നിലനില്പിനെ തന്നെ ചോദ്യം ചെയ്യുന്നു. പ്രതിപക്ഷം ഭരിക്കുന്ന സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ഭരണാസ്ഥിരതയും ഭരണ സ്തംഭനവും സൃഷ്ടിക്കാന്‍ കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍ നേരിട്ടും ഗവര്‍ണര്‍മാര്‍ മുഖേനയും ഉദ്യമിക്കുന്നു. സംസ്ഥാനങ്ങളുടെ അധികാരത്തിലും ഭരണത്തിലും മാത്രമായി ഈ ഇടപെടല്‍ ഒതുങ്ങുന്നുമില്ല. നീതിന്യായ വ്യവസ്ഥയിലേക്കും തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കമ്മീഷന്‍റെയും വിജിലന്‍സ് കമ്മീഷന്‍റെയും വിവരാവകാശ കമ്മീഷന്‍റെയും സി.ബി.ഐ പോലുള്ള കേന്ദ  ഏജന്‍സികളുടെയും മറ്റ് സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലേക്കുവരെ അത് നീണ്ടുചെല്ലുന്നു. ‘സെന്‍ട്രല്‍ ബോഗസ് ഇന്‍വെസ്റ്റിഗേഷന്‍’ എന്ന് സി.ബി.ഐ  യെ അതിന്‍റെ ഒരു മുന്‍ ഡയറക്ടര്‍ വിശേഷിപ്പിച്ചത് കാര്യങ്ങളുടെ പോക്ക് എങ്ങോട്ടാണെന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു- ‘ഭയകൂടങ്ങള്‍’. മറുവശത്ത്, മുകളില്‍പ്പറഞ്ഞ ഭരണകൂടങ്ങള്‍ ‘ഭയകൂടങ്ങളായും’ മാറുന്നുണ്ട്. അവ ജനങ്ങളെയും ഭരണകൂട വിമര്‍ശകരെയും ഭയപ്പെടുത്തി ഒറ്റപ്പെടുത്തുകയും താന്താങ്ങളുടെ സ്വകാര്യ ഇടങ്ങളിലേക്ക് ഉള്‍വലിയാന്‍ നിര്‍ബന്ധിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ജനങ്ങളെ ഭിന്നിപ്പിക്കുന്നതും ആള്‍ക്കൂട്ട ആക്രമണങ്ങളും കൊലപാതകങ്ങളും നിയമവിരുദ്ധമായ അറസ്റ്റും പീഡനങ്ങളുമെല്ലാം ഇതിന്‍റെ ഉപാധികളാണ്.

ആള്‍ക്കൂട്ടാക്രമണത്തിന്‍റെ ഇരകള്‍ പൊതുവെ ദളിത് – ന്യൂനപക്ഷ വിഭാഗങ്ങളാണെന്നത് സുവിദിതമാണല്ലോ. നാഷണല്‍ ക്രൈംസ് റക്കോര്‍ഡ്സ് ബ്യൂറോയുടെ കണക്കനുസരിച്ച് ദിനംപ്രതി ശരാശരി രണ്ട് ദളിതര്‍ കൊല്ലപ്പെടുന്നു. മാനഭംഗത്തിന് ഇരയാകുന്ന ദളിത് സ്ത്രീകളുടെ എണ്ണം 1,346ല്‍ നിന്ന് (2009) 2,536 ആയി (2016) വര്‍ദ്ധിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നും കണക്കുകള്‍ സൂചിപ്പിക്കുന്നു. 88.4 ശതമാനം വര്‍ദ്ധനവ്. ഹരിയാനയില്‍ ഈ വര്‍ധനവ് 167 ശതമാനവുമാണ്. ഇതുതന്നെയാണ് ന്യൂനപക്ഷ വിഭാഗങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം നടക്കുന്നതും. അവരുടെ പ്രാര്‍ത്ഥനാ യോഗങ്ങള്‍ അലങ്കോലപ്പെടുത്തുന്നു. ക്രിസ്ത്യന്‍ പള്ളികള്‍ തകര്‍ക്കപ്പെടുന്നു, കന്യാസ്ത്രീകള്‍ ആക്രമിക്കപ്പെടുന്നു. ഹരിയാനയിലെ ഗുരുഗ്രാമിലെ പാര്‍ക്കില്‍ മുസ്ലീങ്ങള്‍ നിസ്കരിക്കുന്നത് ആള്‍ക്കൂട്ടം തടഞ്ഞത് അടുത്തകാലത്താണ്. ഇന്ത്യ സ്പെന്‍ഡ് (India Spend) എന്ന വെബ്സൈറ്റിന്‍റെ കണക്കനുസരിച്ച് 2010-17 കാലയളവില്‍ പശുവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നടന്ന ആള്‍ക്കൂട്ടാക്രമണത്തിന്‍റെ ഇരകളില്‍ സിംഹഭാഗവും (51 ശതമാനം) മുസ്ലീങ്ങളായിരുന്നുവത്രെ. ഇത്തരം ആക്രമണങ്ങളില്‍ കൊല്ലപ്പെട്ട 28 പേരില്‍ 24 പേരും മുസ്ലീങ്ങളായിരുന്നു എന്നും അത് റിപ്പോര്‍ട്ട് ചെയ്യുന്നു. ശതമാന കണക്കിന് നോക്കിയാല്‍ എണ്‍പത്തി ആറ്. മാത്രമല്ല, 2014ന് ശേഷം റിപ്പോര്‍ട്ടു ചെയ്യപ്പെട്ട 63 സംഭവങ്ങളില്‍ 32 എണ്ണവും നടന്നത് ബിജെപി ഭരിച്ചിരുന്ന സംസ്ഥാനങ്ങളിലാണ്.

ഈ വിധം ആള്‍ക്കൂട്ടം നിരാലംബരായ മനുഷ്യരെ തെരുവില്‍ കൈകാര്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍, ഭരണകൂടം കരിനിയമങ്ങളിലൂടെയും മറ്റും പൊതുസമൂഹത്തില്‍ ഭീതിയുടെ വിത്ത് വിതയ്ക്കുന്നു. സംഘപരിവാറിന്‍റെ ആള്‍ക്കൂട്ടം തെരുവ് നിയന്ത്രിക്കുകയും നരേന്ദ്ര മോദി ഭരണം നിയന്ത്രിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദ്വിമുഖ തന്ത്രമാണ് ബിജെപിയുടേത്. ഏറ്റവും രസകരമായ കാര്യം ഇതില്‍ പലതും കോണ്‍ഗ്രസ് ഭരണത്തിന്‍ കീഴില്‍ത്തന്നെ ആരംഭിച്ചിരുന്നു എന്നതാണ്. ഇതിപ്പോള്‍ കോണ്‍ഗ്രസിനേക്കാള്‍ കാര്യക്ഷമമായി ബിജെപി ഉപയോഗിക്കുന്നു എന്നു മാത്രം.

കരിനിയമങ്ങളുടെ ദുരുപയോഗംതന്നെ ഇതിന്‍റെ ഏറ്റവും നല്ല അളവുകോല്‍. കോണ്‍ഗ്രസ് സര്‍ക്കാര്‍ പാസാക്കിയ ടാഡയുടെ (TADA, Prevention of terrorism and Disruptive Activities Act) കാര്യമെടുത്താല്‍, ആകെ അറസ്റ്റു ചെയ്യപ്പെട്ട 76,000 പേരില്‍ 25 ശതമാനത്തിനെ(19,000) കേസുപോലും എടുക്കാതെ വെറുതെ  വിടുകയാണുണ്ടായത്. ശേഷിക്കുന്നവരില്‍, 35 ശതമാനത്തിന്‍റെ (19, 950) വിചാരണയാണ് പൂര്‍ത്തിയായത്. അതില്‍ 95 ശതമാനം പേരെയും (18,953) വെറുതെ വിട്ടു! ശിക്ഷാ നിരക്ക് വെറും 1.5 ശതമാനം! ഇതുതന്നെയാണ് പോട്ടയുടെ (POTA, Prevention of Terrorism Act) കാര്യവും. പ്രസ്തുത നിയമമനുസരിച്ച്, അറസ്റ്റു ചെയ്ത മഹാഭൂരിപക്ഷത്തെയും (11,384) മറ്റ് നിയമങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ച് അറസ്റ്റ് ചെയ്യാവുന്നതായിരുന്നു എന്നാണ് പോട്ട റിവ്യൂ കമ്മറ്റിയുടെ റിപ്പോര്‍ട്ടില്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത്. ചിത്രം വ്യക്തമാണ്, കോണ്‍ഗ്രസ് ഭരണകൂടങ്ങള്‍ തങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയലക്ഷ്യം മുന്‍നിര്‍ത്തിയാണ് അഥവാ അവധാനത ഇല്ലാതെയാണ് ഇത്തരം നിയമങ്ങള്‍ ഉപയോഗിച്ചത്.

എന്നാല്‍ ഇതിനെക്കാള്‍ വര്‍ദ്ധിത വീര്യത്തോടെയാണ് മോദിസര്‍ക്കാര്‍ ഇത്തരം നിയമങ്ങളുടെ ദുരുപയോഗം നടത്തുന്നത്. യുഎപിഎ  നിയമത്തിന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ സംഭവിക്കുന്നത് ഇതാണ്. ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നവരുടെ എണ്ണം തുച്ഛമാകുമ്പോഴും കേസുകളുടെ എണ്ണം ഗണ്യമായി വര്‍ദ്ധിക്കുന്നു. ഈ നിയമത്തിന്‍കീഴില്‍ ഇതുവരെ ശിക്ഷിക്കപ്പെട്ടവര്‍ കേവലം 33 പേരാണ് -രണ്ട് ശതമാനം! എന്നാല്‍ രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്ത കേസുകളുടെ എണ്ണം ഇങ്ങനെ പോകുന്നു : 2014-976; 2015-897; 2016-922; 2017-901: 2018-1,182; 2019-1,126. വിചാരണ ഇനിയും തുടങ്ങിയിട്ടില്ലാത്ത കേസുകളുടെ എണ്ണം 2,361 ഉം. കേന്ദ്ര ആഭ്യന്തര സഹമന്ത്രി, ജി.കൃഷ്ണ റെഡ്ഡി ലോക്സഭയില്‍ അവതരിപ്പിച്ച കണക്കനുസരിച്ച്, 2019 ല്‍ യുഎപിഎ കേസുകള്‍ 1,126 ആയിരുന്നെങ്കിലും അറസ്റ്റു ചെയ്തത് 1,948 പേരെയാണ്, മുന്‍വര്‍ഷത്തെ അപേക്ഷിച്ച് 72 ശതമാനം വര്‍ദ്ധന. മുന്‍ ഐപിഎസ് ഓഫീസര്‍ എന്‍ സി അസ്താനയുടെ അഭിപ്രായത്തില്‍, ‘ഭരണകൂടത്തിനെതിരെ പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു എന്ന പേരില്‍ സ്വന്തം പൗരര്‍ക്കെതിരെ ഇത്രയധികം കേസ്സെടുക്കുന്ന വേറൊരു രാജ്യവും ലോകത്തില്ല’. ഇക്കാലയളവില്‍ വിശ്വാസയോഗ്യമായൊരു ഭീകരാക്രമണവും രാജ്യത്തൊരിടത്തും സംഭവിച്ചിട്ടില്ലെന്നും അദ്ദേഹം തുടര്‍ന്നു പറയുന്നു. ചുവരെഴുത്ത് വളരെ വ്യക്തമാണ്; യുഎപിഎ കേസുകളില്‍ ഒട്ടുമിക്കതും വ്യാജമാണ്. നിരപരാധികളെ കുടുക്കാനും രാഷ്ട്രീയ എതിരാളികളെ പീഡിപ്പിക്കാനുമാണ് ഇത് മുഖ്യമായും ഉപയോഗിക്കുന്നത്.

ഈ നിഗമനത്തെ സാധൂകരിക്കുന്നതാണ് 2018  ല്‍ പുറത്തിറക്കിയ പീപ്പിള്‍സ് യൂണിയന്‍ ഫോര്‍ സിവില്‍ ലിബര്‍ട്ടീസിന്‍റെ (People’s Union for Civil Liberties) റിപ്പോര്‍ട്ട്. ‘രാജ്യം ഇന്നൊരു അപ്രഖ്യാപിത അടിയന്തരാവസ്ഥയിലാണ്. രാജ്യസ്നേഹത്തിന്‍റെയും സാംസ്കാരിക ദേശീയതയുടെയും പേരില്‍ പൗരാവകാശങ്ങള്‍ ധ്വംസിക്കപ്പെടുന്നു. അഭിപ്രായസ്വാതന്ത്ര്യം ചവിട്ടിമെതിക്കപ്പെടുന്നു. മനുഷ്യാവകാശ പ്രവര്‍ത്തകരും പൊതു ബുദ്ധിജീവികളും പീഡിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു. രാജ്യദ്രോഹത്തിന്‍റെ പേരില്‍ എതിരഭിപ്രായങ്ങള്‍ അടിച്ചമര്‍ത്തപ്പെടുന്നു’ എന്ന് റിപ്പോര്‍ട്ട് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നു. മുന്‍പുള്ള പല ഭരണകൂടങ്ങളും ഇത്തരം കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്തിരുന്നെങ്കിലും, അപ്പോഴൊക്കെ മാധ്യമങ്ങള്‍ക്കും പൊതു സമൂഹത്തിനും നീതിപീഠങ്ങള്‍ക്കും തിരുത്തല്‍ ശക്തികളായി പ്രവര്‍ത്തിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞിരുന്നു അടിയന്തരാവസ്ഥയുടെ കാലഘട്ടം ഒഴികെ. ഇന്ദിര ഗാന്ധിയെപ്പോലെ, ഒരുവേള അതിനെക്കാള്‍, നരേന്ദ്ര മോദിക്കും പാര്‍ട്ടിയും സര്‍ക്കാരും ഭരണവും രാജ്യവും തന്‍റെ വ്യക്തിത്വത്തിന്‍റെ വലിച്ചുനീട്ടല്‍  മാത്രമാണ്. അതാണ് പ്രശ്നം.

ഇത് വെറും സഹിഷ്ണുതയുടെയോ മതനിരപേക്ഷതയുടെയോ പ്രശ്നമല്ല. പൊതുജീവിതവും ജനാധിപത്യ വ്യവസ്ഥയുമാണ് ഇവിടെ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നത്. ഭരണഘടനയില്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന WE THE PEOPLE നെ ഞങ്ങളും നിങ്ങളും ആക്കാനാണ് മോദിയുടെ ശ്രമം. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെയും സംഘപരിവാറിന്‍റെയുംWE THE PEOPLE ല്‍ ദളിത്  ആദിവാസി ന്യൂനപക്ഷ ജനവിഭാഗങ്ങളോ തൊഴിലാളികളോ കര്‍ഷകരോ സാധാരണക്കാരായ മറ്റുള്ളവരോ പെടുന്നില്ല. സവര്‍ണ്ണ സമ്പന്ന വിഭാഗങ്ങളാണ് അതിലെ പ്രജകള്‍. മാത്രമല്ല, ഭരണത്തിന്‍റെ കോക്പിറ്റില്‍ നിന്ന് ഭരണഘടനയെത്തന്നെ ഒഴിവാക്കിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ജനങ്ങളെ സംരക്ഷിക്കുമെന്ന് വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്ന ഭരണഘടനയെ തിരിച്ച് ജനങ്ങള്‍ സംരക്ഷിക്കേണ്ട അവസ്ഥ! പ്രശ്നം നാം വിചാരിക്കുന്നതിനെക്കാള്‍ സങ്കീര്‍ണ്ണമാണ്. സമഗ്രാധിപത്യത്തിന്‍റെ മണിമുഴക്കമാണ് ചെവിയില്‍ വന്നലയ്ക്കുന്നത്. ഇതിന് ലളിതമായ പരിഹാരക്രിയയുമില്ല. ഒക്ടോബര്‍ വിപ്ലവത്തിന് ഏതാണ്ട് ഒന്നര പതിറ്റാണ്ടിനുമുന്‍പ് ലെനിന്‍ പറഞ്ഞ ചില കാര്യങ്ങള്‍ ഇത്തരുണത്തില്‍ പരാമര്‍ശം അര്‍ഹിക്കുന്നു.

സാറിസ്റ്റ് റഷ്യയുടെ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ ലെനിന്‍ എഴുതിയ മനോഹരമായൊരു പ്രബന്ധമുണ്ട്- ‘എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്? നമ്മുടെ പ്രസ്ഥാനത്തിന്‍റെ നീറുന്ന ചോദ്യങ്ങള്‍’ (What is to be Done? Burning Questions of Our Movement). ഇതില്‍ അദ്ദേഹം നടത്തിയ നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ വര്‍ത്തമാനകാല ലോക സാഹചര്യത്തില്‍ ഏറെ പ്രസക്തമാണ്. സാറിസ്റ്റ് ഭരണകൂടത്തിനെതിരായുള്ള നീക്കം ‘സമഗ്രവും സാകല്യവും’ ആയിരിക്കണമെന്നാണ് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മതം. ഇതിന്‍റെ രാഷ്ട്രീയ മാനം  സുവ്യക്തമാണ്. ‘തൊഴിലാളി വര്‍ഗത്തെ ബാധിക്കുന്ന സാമ്പത്തിക കാര്യങ്ങളില്‍ മാത്രം കുടുങ്ങിക്കിടക്കാതെ സാറിസ്റ്റ് ഭരണകൂടത്തെ എല്ലാ വശങ്ങളില്‍ നിന്നുംആക്രമിക്കുംവിധം രാഷ്ട്രീയ പ്രക്ഷോഭത്തിന്‍റെ ആഴവും പരപ്പും വര്‍ദ്ധിപ്പിക്കണമെന്നും, സാറിസ്റ്റ് ഭരണത്തിന്‍റെ അന്ത്യവും തങ്ങളുടെ പ്രശ്നങ്ങളുടെ പരിഹാരവും എത്രത്തോളം പരസ്പര പൂരകങ്ങളാണെന്ന് ജനങ്ങളെക്കൊണ്ട് ചിന്തിപ്പിക്കാന്‍ പാര്‍ടിക്കാവണമെന്നും’, അദ്ദേഹം  സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

‘ജനങ്ങളുടെ അസന്തുഷ്ടിയുടെയും അസംതൃപ്തിയുടെയും ഓരോ പ്രകാശ കിരണത്തെയും സംയോജിപ്പിക്കുവാന്‍ നമുക്കാവണം.മനുഷ്യ  ജീവിതത്തിന്‍റെ വ്യഥയില്‍ നിന്നൂറിവരുന്ന ഓരോ കണികയും നീരുറവയും ഒരുമിച്ച് ചേര്‍ത്ത് പ്രക്ഷോഭത്തിന്‍റെ മഹാസമുദ്രമാക്കി മാറ്റണം’, അദ്ദേഹം വീണ്ടും പറയുന്നു. ലെനിന്‍റെ കാലഘട്ടമല്ല ഇന്നത്തേത് എന്ന കാര്യത്തില്‍ സംശയമില്ല. എന്നിരുന്നാലും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞതിന്‍റെ പ്രസക്തി ഇപ്പോഴും കെടാതെ നില്‍ക്കുന്നു; ദുഷിച്ച ഭരണകൂടത്തിനെതിരെ എല്ലാ വശത്തു നിന്നുമുള്ള ആക്രമണവും അതിനാവശ്യമായ ജനകീയ ഐക്യം കെട്ടിപ്പടുക്കലും. സമകാലിക ഭാരതത്തിലേക്കു വന്നാല്‍, സംഘ പരിവാറിന്‍റെ അതിക്രമങ്ങളുടെയും നരേന്ദ്ര മോദിയുടെ ദുര്‍ഭരണത്തിന്‍റെയും മുഴുവന്‍ ഇരകളെയും ചേര്‍ത്തു നിര്‍ത്തുന്നതാവണം ഇടതുപക്ഷത്തിന്‍റെ തന്ത്രം. എങ്കില്‍ മാത്രമേ ഇടതുപക്ഷ നീക്കങ്ങള്‍ക്ക് സാകല്യ ദര്‍ശനം ഉണ്ടാകൂ