മനുഷ്യരുടെ നിരന്തര പോരാട്ടങ്ങളിലൂടെയാണ് ഇന്നു അനുഭവിക്കുന്ന സമത്വം, സാഹോദര്യം, സ്വാതന്ത്ര്യം തുടങ്ങിയ മാനവിക മൂല്യങ്ങളിലേക്ക് നാം എത്തിച്ചേർന്നത്.
ചരിത്ര ഘട്ടങ്ങളിലൊക്കെ മനുഷ്യവളർച്ചയെ തടഞ്ഞുനിർത്താനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ പാരമ്പര്യവാദികൾ നിരന്തരം ഉന്നയിക്കുകയും മനുഷ്യജീവിതത്തെ നിശ്ചലമാക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്‌. അത്തരം പ്രതിലോമശക്തികൾക്കെതിരെയാണ് മനുഷ്യർ പോരാടി വിജയം വരിച്ചിട്ടുള്ളത്.
ഒരു സ്വതന്ത്ര റിപ്പബ്ലിക് എന്ന നില നമ്മുടെ രാജ്യത്തിനു കൈ വരുന്നത് നാം നമുക്കുവേണ്ടി തയ്യാറാക്കി അംഗീകരിച്ച ഭരണ ഘടന നിലവിൽ വരുന്നതോടെയാണ്. 1950 ജനുവരി 26 അങ്ങനെയാണ് നമ്മുടെ ചരിത്രത്തിൽ നിർണ്ണായകമാകുന്നത്. ആ ഭരണ ഘടനയാണ് നമ്മുടെ നിയമങ്ങളുടെ മാതാവ്. എന്നാൽ നമ്മുടെ നിയമങ്ങൾ തുടങ്ങുന്നത് ആ തിയതി മുതൽ അല്ല. ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാരും അവരുടെ നിയന്ത്രണത്തിലുണ്ടായിരുന്ന നിയമനിർമ്മാണ സഭകളും നമുക്കായി നിരവധി നിയമങ്ങൾ അതിനു മുമ്പ് തന്നെ ആവശ്യാനുസരണം ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടു. ഭരണഘടന നിലവിൽ വരുന്നതോടെ അങ്ങനെ ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിൽ നിലവിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന നിയമങ്ങളിൽ ഭരണഘടന ഉറപ്പുനൽകുന്ന മൗലികാവകാശങ്ങളുമായി പൊരുത്തപ്പെടാത്തവ റദ്ദായി പോകുമെന്നു ആ ഭരണഘടന തന്നെ നമുക്കുറപ്പുനൽകുന്നുണ്ട്‌. (അനുഛേദം 13).
രാജ്യത്തെ പ്രബല മതവിഭാഗമാണ് മുസ്ലിമീങ്ങൾ. അല്ലാഹുവിലും (ദൈവം) അവസാന പ്രവാചകനായ മുഹമ്മദ് നബിയിലും അല്ലാഹു പ്രവാചകൻ വഴി അവതീർണ്ണം പൂർത്തീകരിച്ച ഖുർആൻ എന്ന പുസ്തകത്തെയും അടിസ്ഥാനമാക്കി ജീവിതം ഒരുക്കുന്ന ജന വിഭാഗത്തെയാണ് മുസ്ലിങ്ങൾ എന്ന വാക്കിൽ വിവക്ഷിക്കുന്നത്. ഇങ്ങനെ വിശാലമായി പറയുമ്പോഴും അനേകം ഉൾപ്പിരിവുകൾ ഉള്ള ജനവിഭാഗമാണ് മുസ്ലിങ്ങൾ. അങ്ങനെയുള്ള ഓരോ വിഭാഗത്തിനും പ്രത്യേക നിയമങ്ങളും വ്യാഖ്യാനങ്ങളുമുണ്ട്. വിശാലതലത്തിൽ സുന്നി‐ഷിയ വിഭാഗങ്ങളായും അഹ്മദിയ മുസ്ലിങ്ങളായും കണക്കാക്കും. സുന്നി‐ഷിയ വിഭാഗങ്ങളിലും സൂക്ഷ്‌മതലത്തിൽ പിന്നെയും ഉൾപ്പിരിവുകൾ കാണാം, അവയ്ക്കു പല കാര്യങ്ങളിലും വ്യതസ്‌ത വീക്ഷണങ്ങളും സമീപനങ്ങളുമുണ്ട്. അതായത് മുസ്ലിം ജനവിഭാഗത്തെ ഏകശിലാരൂപത്തിൽ കാണുക സാധ്യമല്ല.
രാജ്യത്തെ ഓരോ ജനവിഭാഗത്തിനും വിവാഹം, വിവാഹമോചനം, അനന്തരാവകാശം, ജീവനാംശം, ദത്ത് തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളിൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലത്തുതന്നെ അവരവരുടെ മതവിശ്വാസങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി വ്യക്തിനിയമങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. രാജ്യം സ്വാതന്ത്രമായി ഭരണഘടന അംഗീകരിച്ച ഘട്ടത്തിലും വ്യക്തിനിയമങ്ങൾ അതേപടി അംഗീകരിക്കുന്ന സമീപനമാണ് കൈക്കൊണ്ടത്. ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിൽ മുസ്ലിമീങ്ങളുടെ വിവാഹം, വിവാഹമോചനം, അനന്തരാവകാശം, ദത്ത്, ജീവനാംശം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളിൽ മുസ്ലിങ്ങൾക്ക് ബാധകമായത് ശരീഅത്ത് (മുസ്ലിം വ്യക്തി നിയമം) ആയിരിക്കുമെന്നു അനുശാസിക്കുന്ന നിയമമാണ് The Muslim Personal Law( Shariat) Application Act, 1937. അതുവരെ രാജ്യത്തിന്റെ വ്യത്യസ്‌ത ഭാഗങ്ങളിൽ പലതരത്തിലുള്ള നിയമങ്ങളാണ് ഉണ്ടായിരുന്നത്. (മലബാറിൽ മാപ്പിള മരുമക്കത്തായം നിയമം നിലവിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു). എന്നാൽ The Muslim Personal Law( Shariat) Application Act, 1937 നിയമം ശരീഅത്ത് എന്താണെന്നു വിശദീകരിക്കുന്നില്ല. സുന്നികൾക്കും ഷിയാകൾക്കും പല നിയമ ചിന്താധാരകളാണ്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ശരീഅത്തിനു ഏകമാനം അല്ല ഉണ്ടായിരുന്നത്. സുന്നികളിൽ തന്നെ ഷാഫി സെക്ടിനു ബാധകമായത് ഹനഫി സെക്ടിനു ബാധകമല്ല. (ഉദാഹരണം മുൻകാല ചെലവ് ലഭിക്കുന്നതിനുള്ള ഭാര്യയുടെ അവകാശം) പലപ്പോഴും കോടതികളിലെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളാണ് നിയമങ്ങളായി വന്നത്.
ഇങ്ങനെ ഭരണഘടനാ കോടതികളിലെ വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലൂടെ മുസ്ലിങ്ങൾക്ക് ബാധകമായ ശരീഅത്ത് ആക്ടിലെ ‘ശരീഅത്ത്’ ഘട്ടം ഘട്ടമായി ദുർബലപ്പെട്ടുപോകുന്ന അനുഭവമാണ് കാണാൻ കഴിയുക.
വിവാഹം, വിവാഹമോചനം എന്നീ കാര്യങ്ങളിലെ നിയമങ്ങളിൽ രാജ്യത്തെ സെക്കുലർ നിയമങ്ങൾ കർശനമായി വന്നപ്പോൾ അതിനു സമാനമാകുന്ന വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലേക്ക് ശരീഅത്തിനെ കോടതികൾ വ്യാഖ്യാനിച്ചു. ശൈശവവിവാഹ നിരോധനവും, മുത്തലാഖ് സുപ്രിംകോടതി വിലക്കിയതും, ത്വലാഖ് പോലുള്ള കൃത്യമായ നിബന്ധനകൾക്ക് വിധേയമാകണമെന്നും ഷമീം അറ കേസിൽ പറഞ്ഞതും, കേരള ഹൈക്കോടതിയിലെ 2019 ‘ഖുല’ വിധിന്യായവും ശരീഅത്ത് നിയമങ്ങളെ ആധുനിക മൂല്യങ്ങളോട് ചേർത്തുള്ള നമ്മുടെ ഭരണഘടനാ കോടതികളുടെ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ ആയിരുന്നു. കുട്ടികളെ ദത്തെടുക്കുന്നത് ഇസ്ലാം അനുവദിക്കാത്ത കാര്യമാണ്. എന്നാൽ, 2014ൽ ശബ്‌നം ഹാശ്മി കേസിൽ ജുവനൈൽ ജസ്റ്റിസ് (കെയർ ആൻഡ്‌ പ്രൊട്ടക്ഷൻ) നിയമം സെക്കുലർ ആണെന്നും അതു രാജ്യത്തെ എല്ലാ പൗരർക്കും ബാധകമാണെന്നും കാണുകയുണ്ടായി . നമുക്കിടയിൽ ഇസ്ലാം മത അനുശാസനകൾ കണിശമായി പാലിക്കുന്നവർ മക്കളെ ദത്തെടുത്തു വളർത്തുന്നത്‌ യഥേഷ്ടം കാണാവുന്നതാണ്.
രാജ്യത്ത് ഏറ്റവും വിവാദമുണ്ടാക്കിയതും രാജ്യത്തെ രാഷ്ട്രീയ ദിശ തന്നെ മാറ്റുവാൻ കാരണമായതുമായ മുഹമ്മദ് അഹ്മദ് ഖാൻ vs ശബാനു ബീഗം കേസിൽ 1985ൽ സുപ്രീംകോടതി, വിവാഹമുക്തയായ (ത്വലാഖ് ചൊല്ലപ്പെട്ട) മുസ്ലിംസ്ത്രീക്ക് 1973ലെ ക്രിമിനൽ നടപടി ചട്ടം 125 പ്രകാരം ജീവനാംശം ലഭിക്കുവാൻ അർഹതയുണ്ടെന്ന കണ്ടെത്തലായിരുന്നു നടത്തിയത്‌. നിസ്സഹായയായ ഒരു സ്ത്രീയുടെ രോദനത്തോട് കനിവോടെ ആധുനിക മൂല്യങ്ങൾ ഉൾക്കൊണ്ട് പ്രതികരിച്ച സുപ്രീംകോടതി മതവിരുദ്ധമാണെന്നും ശരീഅത്ത് അപകടത്തിലാണെന്നും പറഞ്ഞ പുരുഷ ഇസ്ലാമിസ്റ്റുകൾ മതത്തെ തെരുവിലിറക്കി. ആ വിധിയുടെ മാനവികതയോ ആധുനികതയോ ഉൾക്കൊള്ളാതെ ഭരണകൂടത്തെ മതമൗലികവാദികൾ സമ്മർദ്ദത്തിലാക്കി. ആ വിധിന്യായത്തെ മറികടക്കുവാൻ അന്നത്തെ പ്രധാനമന്ത്രി രാജീവ് ഗാന്ധിയിൽ സമ്മർദ്ദം ചെലുത്തിയതിന്റെ ഫലമായി 1986ലെ മുസ്ലിം വിവാഹമോചിത സംരക്ഷണനിയമം പാസ്സാക്കിപ്പിച്ചു. എന്നാൽ സുപ്രീംകോടതി അതിനുശേഷം പുറപ്പെടുപിച്ച പല വിധിന്യായങ്ങളിലും 1985ലെ വിധിന്യായം ആവർത്തിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. 2024 ജൂലൈയിൽ അബ്ദുസ്സമദ് കേസിൽ കുറെക്കൂടി കണിശമായി CRPC 125 (BNSS144) മുസ്ലിങ്ങൾക്ക് ബാധകമാണെന്നും അതു 1986ലെ മുസ്ലിം വിവാഹമോചന സംരക്ഷണനിയമത്തിന്റെ ആനുകൂല്യങ്ങളോടൊപ്പം CrPC 125 കൂടി ലഭിക്കുവാൻ മുസ്ലിം സ്ത്രീക്ക് അർഹതയുണ്ടെന്നും വ്യക്തമാക്കി.
ഇങ്ങനെ മുത്തലാഖ് മുതൽ വിവാഹ പ്രായം, വിവാഹമോചനം, ദത്തെടുക്കൽ തുടങ്ങി ജീവനാംശം വരെയുള്ള കാര്യങ്ങളിൽ നമ്മുടെ ഭരണഘടനാ കോടതികൾ ആധുനിക മനുഷ്യരുടെ ചിന്തകളിൽ രൂപം കൊണ്ട സമത്വം, സമഭാവന തുടങ്ങിയ ഭരണഘടനയുടെ തന്നെ മൗലിക സ്വഭാവങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തി ശരീഅത്ത് നിയമങ്ങളെ വ്യാഖ്യാനിക്കുകയാണ് ചെയ്തത്. ഈ ഘട്ടങ്ങളിൽ ഒന്നും ഇസ്ലാമിനെ പുരുഷമതമായി മാത്രം കാണുന്ന ഇസ്ലാമിസ്റ്റുകൾ അനുകൂല സമീപനമല്ല കൈക്കൊണ്ടത്. 2019ലെ കേരള ഹൈക്കോടതിയുടെ ഖുല വിധിയനുസരിച്ചു നൂറുകണക്കിനു സ്ത്രീകളാണ് കേരളത്തിൽ വിവാഹമോചനം നേടുന്നത്‌. എന്നാൽ ഈ വിധി ഇസ്ലാമികമല്ലെന്നു പറഞ്ഞ്‌ സ്ത്രീകൾക്കിടയിൽ വ്യാപകമായ ക്യാമ്പയ്‌നുകളാണ് മഹല്ലുകൾ കേന്ദ്രീകരിച്ചു നടക്കുന്നത്. കൂടാതെ ഈ വിധിന്യായത്തിനെതിരെ കേരളത്തിൽ നിന്നുള്ള മുസ്ലിം പുരുഷസംഘടനകൾ സുപ്രീംകോടതിയെ സമീപിച്ചിരിക്കുകയാണ്.
1937ലെ ശരീഅത്ത് നിയമം ഇവിടുത്തെ പുരുഷ മതവ്യാഖ്യാതാക്കളിൽ നിന്നും മോചിപ്പിക്കപ്പെട്ട, സ്ത്രീ സൗഹൃദവും ആധുനിക മൂല്യങ്ങളോട് ചേർന്നുപോകുന്നതുമായ നിയമമായി അവതരിപ്പിച്ചത് നമ്മുടെ ഭരണഘടനാ കോടതികളാണെന്നു ബോധ്യമാകും. ആ ഘട്ടങ്ങളിലൊക്കെ താലിബാൻ ഭൂതം ബാധിച്ച പുരുഷ ഇസ്ലാമിസ്റ്റുകൾ കടുത്ത എതിർപ്പുകൾ മതഗ്രന്ഥങ്ങളെ അടിസ്ഥാനപ്പെടുത്തിത്തന്നെ ഉന്നയിച്ചിരുന്നുവെങ്കിലും കോടതികൾ സ്വീകരിച്ചത് സ്ത്രീപക്ഷ നിലപാടുകളായിരുന്നു.
എന്നാൽ ശരീഅത്ത് പ്രകാരം പിന്തുടരുന്ന അനന്തരാവകാശ നിയമവും പുരുഷന്‌ ഏകപക്ഷീയമായി അനുവദിച്ച ബഹുഭാര്യത്വ അവകാശവും ഭരണഘടന രാജ്യത്തെ എല്ലാ മനുഷ്യർക്കും, പൗരർക്കു പ്രത്യേകിച്ചും അനുവദിച്ചുതരുന്ന മൗലികാവകാശങ്ങളായ തുല്യതയ്ക്കുള്ള അവകാശത്തിനും (അനുഛേദം 14) അന്തസ്സാർന്ന ജീവിതത്തിനും (അനുഛേദം 21) നേരെ എതിരും ആധുനിക മൂല്യബോധങ്ങൾക്കു വിരുദ്ധവുമാണ്.
എന്താണ് അനന്തരാവകാശ നിയമങ്ങളിലെ പ്രശ്നം?
മുസ്ലീമായ ഒരാളുടെ മരണംകൊണ്ട് ശേഷിച്ചവർക്ക് ലഭിക്കുന്ന അവകാശമാണ് അനന്തരാവകാശം. മരണപ്പെട്ടയാളുടെ കടബാധ്യതകൾ, മയ്യത്ത് പരിപാലനത്തിനും ഖബറടക്കലിനുമുള്ള ചെലവുകൾ എന്നിവ കഴിച്ച് അവശേഷിക്കുന്ന ഇളകുന്നതും ഇളകാത്തതുമായ മുഴുവൻ മുതലുകളും അടുത്ത തലമുറയിലേക്കു കൈമാറ്റപ്പെടും. ഇവിടെ പുരുഷകേന്ദ്രീകൃതമായ സാഹചര്യത്തെ മുൻനിർത്തിയുമാണ് പല ശരീഅത്ത് വ്യാഖ്യാതാക്കളും ഖുർആനെയും പ്രവാചക ചര്യകളെയും വ്യാഖ്യാനിച്ചത്‌. അതുപ്രകാരം ഒരാൾ മരണപ്പെട്ടാൽ അവശേഷിക്കുന്ന ഭാര്യ/ഭാര്യമാർ, മകൾ/പെൺമക്കൾ, സഹോദരി/സഹോദരിമാർ എന്നിവർക്ക് അതേ ബന്ധത്തിലുള്ള പുരുഷനു ലഭിക്കുന്നതിന്റെ നേർപകുതി അവകാശത്തിനു മാത്രമേ അവകാശമുള്ളൂ. ഒരാൾക്കു മരണനേരം നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ച ബാധ്യതകൾ തീർത്തു 100 രൂപയാണ് ബാക്കിയുള്ളതെങ്കിൽ അയാൾക്കു ഒരാൺകുട്ടിയും ഒരു പെൺകുട്ടിയുമാണ് ഉള്ളതെങ്കിൽ ആ നൂറു രൂപയെ മൂന്നു ഓഹരിയാക്കി അതിൽ രണ്ട് ഓഹരി മകനും ഒരു ഓഹരി മകൾക്കും ലഭിക്കും. അഥവാ 3/100ൽ മകന്‌ 2/100ഉം മകൾക്ക് 1/100ഉം ലഭിക്കും (മകന്‌ 66.67 രൂപ ലഭിക്കുമ്പോൾ മകൾക്ക് 33.33 രൂപ മാത്രമേ ലഭിക്കൂ). ഈ അനുപാതം എല്ലാ ബന്ധങ്ങൾക്കും ബാധകമാകും. ഭാര്യ മരിച്ചാൽ മക്കൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ ഭർത്താവിനു ആ അവശേഷിച്ച ആസ്തിയുടെ നാലിലൊന്ന്‌ ഓഹരി ലഭിക്കുമ്പോൾ ഭർത്താവ് മരിച്ചാൽ ഭാര്യയ്ക്കു/ഭാര്യമാർക്ക് മക്കൾ ഉണ്ടെങ്കിൽ ആകെ ആസ്തിയുടെ എട്ടിലൊന്ന്‌ ഓഹരിക്കു മാത്രമേ അവകാശമുള്ളൂ. ഇതേ ഓഹരി മക്കൾ ഇല്ലെങ്കിൽ ഭാര്യയുടെ ആസ്തിയിൽ ഭർത്താവിനു പകുതി ലഭിക്കുമ്പോൾ ഭാര്യയ്ക്കു/ഭാര്യമാർക്കു എല്ലാവർക്കും ചേർന്നു നാലിൽ ഒന്ന്‌ ഓഹരിക്കു മാത്രമേ അവകാശമുള്ളൂ. ഈ സാഹചര്യം തന്നെയാണ് സഹോദര‐സഹോദരി ബന്ധങ്ങളിലും ബാധകമാവുക.
മക്കളിൽ ആൺമക്കൾ ഇല്ലാതെ വന്നാൽ ഒരു പെൺകുട്ടിയാണെങ്കിൽ ആകെ സ്വത്തിന്റെ പകുതി അവകാശത്തിനു മാത്രമേ ആ കുട്ടിക്കു അവകാശമുള്ളൂ. ഒന്നിൽ കൂടുതൽ പെൺമക്കൾ വന്നാൽ അവരുടെ അവകാശം ആകെ ആസ്തിയുടെ മൂന്നിൽ രണ്ടു ഭാഗം മാത്രമാണ്. എന്നാൽ ആൺ കുട്ടി ഒന്നായാലും ഒന്നിൽ കൂടിയാലും മുഴുവൻ ആസ്തികളും അയാൾക്കു അല്ലെങ്കിൽ അവർക്കു മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. (ഇന്ത്യയിൽ ഷിയാ മുസ്ലിമീങ്ങൾക്കു പെൺകുട്ടിയോ പെൺകുട്ടികളോ മാത്രം ഉണ്ടായാൽ മുഴുവൻ ആസ്തിയും അവർക്കു ലഭിക്കുമെന്ന്‌ ഇതേ ഖുർആൻ വ്യാഖ്യാനിച്ച്‌ പണ്ഡിതന്മാർ വിധിച്ചിട്ടുണ്ട്).
ആധുനികകാലത്ത് സിം കാർഡുമുതൽ മൊബൈൽ പാസ്‌വേർഡു പോലും അനന്തര സ്വത്തുക്കളായി വരും, ഇവിടെ ഒരു മകളോ പെൺകുട്ടികളോ മാത്രമുള്ള ഒരു കുടുംബത്തിന്‌ ആ അനന്തര സ്വത്തു അനുഭവിച്ചു കിട്ടുന്നതിനുള്ള പ്രാരാബ്‌ധങ്ങൾ പറഞ്ഞറിയിക്കുവാൻ കഴിയാത്തതാണ്. ഈ ഓഹരി പാറ്റേൺ വ്യക്തമാക്കുന്നതു തീർത്തും പുരുഷകേന്ദ്രീകൃത സാമൂഹ്യവ്യവസ്ഥയിൽ രൂപംകൊണ്ട ഒരു നിയമം കാലാനുസൃതമായ വായനയ്ക്കും അനുഭവത്തിനും വിധേയമാകാതിരിക്കുമ്പോളുണ്ടാകുന്ന പ്രതിസന്ധികളാണ്. നാം സ്വാംശീകരിച്ച ആധുനിക മൂല്യബോധത്തിനും 1948ൽ ഐക്യരാഷ്ട്രസഭ അംഗീകരിച്ച മനുഷ്യാവകാശ പ്രഖ്യാപനത്തിനും നമ്മുടെ ഭരണഘടന വിഭാവനം ചെയ്യുന്ന തുല്യതയ്ക്കും അന്തസ്സാർന്ന ജീവിതത്തിനുമുള്ള അവകാശത്തിനും യോജിക്കുന്നതല്ല. കടുത്ത സ്ത്രീവിവേചനം പ്രത്യക്ഷത്തിൽ തന്നെയുള്ള ഈ അനന്തരാവകാശ പാറ്റേൺ. ഈ ഓഹരി അവകാശങ്ങൾ കടുത്ത ലിംഗവിവേചനവും മനുഷ്യത്വവിരുദ്ധവും അഭിമാനത്തിനെതിരുമാണ്. ഈ വിവേചനം 1947ൽ സ്വാതന്ത്ര്യം ലഭിച്ച, 1949ൽ ഭരണഘടന അംഗീകരിച്ച 1950ൽ റിപ്പബ്ലിക്കായ ഒരു രാജ്യത്തെ വലിയ വിഭാഗം ജനങ്ങൾ അനുഭവിക്കുന്ന അനീതിയും വിവേചനവും പൊതു ഇടത്തു ചർച്ചപോലുമാകാതെ പോകുന്ന സാഹചര്യമാണ് രാജ്യത്തുള്ളതെന്നത്‌ പരിതാപകരമാണ്. 1937ലെ ശരീഅത്ത് ആപ്ലിക്കേഷൻ നിയമമാണ് എല്ലാ കോടതികൾക്കു മുന്നിലും ഈ സ്ത്രീ വിവേചനത്തിനു കുടപിടിച്ചു നൽകുന്നത്. ഇതിനെതിരെ ശക്തമായ നിലപാടുകൾ കാലകാലങ്ങളായി സ്വീകരിക്കാറുണ്ടെങ്കിലും ഫലപ്രാപ്തിയിൽ എത്തിക്കുവാൻ എഴുപത്തിയേഴു വർഷമായിട്ടും സാധിച്ചിട്ടില്ല എന്നത്‌ ലജ്ജാകരമാണ്. മതം വിശ്വസിക്കുവാനും പ്രാക്ടീസുചെയ്യുവാനും അനുവാദംനൽകുന്ന ഭരണഘടന, ആ അവകാശത്തിന്റെ മറവിൽ പുരുഷൻ നേടുന്ന സാമ്പത്തികവും മാനസികവുമായ ആധിപത്യത്തെ അനുവദിച്ചുകൊടുക്കുവാൻ ബാധ്യസ്ഥരല്ലെന്നു നമ്മുടെ കോടതികൾക്കു ഇനിയും ബോധ്യപ്പെടേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.
ബഹു ഭാര്യത്വം
സ്ത്രീകൾക്കുനേരെയുള്ള ഗാർഹികപീഡനങ്ങളിൽനിന്നും സംരക്ഷണം ഉറപ്പുവരുത്തുവാൻ ഗാർഹികപീഡന നിരോധനനിയമം അംഗീകരിച്ച ഒരു രാജ്യമാണ് നമ്മുടേത്. തുല്യതയും അന്തസ്സാർന്ന ജീവിതവും സ്ത്രീകൾക്ക് ഉറപ്പിക്കുന്നതിനുവേണ്ടിയുള്ള അനേകം അന്തർദേശീയ കരാറുകളിൽ നമ്മുടെ രാജ്യം ഒപ്പുവെച്ചിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെ ഒപ്പിട്ട രാജ്യമെന്ന നിലയിലാണ് 2005ലെ ഗാർഹികപീഡന നിരോധനനിയമം നമ്മുടെ നിയമനിർമ്മാണസഭ അംഗീകരിച്ചതും രാജ്യത്ത് നിലവിൽ വന്നതും. ഈ നിയമം ഗാർഹികപീഡനങ്ങളെ അഞ്ചായി തിരിക്കുന്നു.
1 ശാരീരികമായ ദുരുപയോഗം (Physcal Abuse)
2 ലൈംഗിക ദുരുപയോഗം (Sexual Abuse)
3 വാക്കാലുള്ള ദുരുപയോഗം (Verbal Abuse)
4 വൈകാരിക ദുരുപയോഗം (Emotional Abuse)
5 സാമ്പത്തിക ദുരുപയോഗം (Economic Abuse)
ഇതിൽ ഏതെങ്കിലും ഒന്നോ അതിൽക്കൂടുതലോ അവസ്ഥയിലൂടെ കടന്നുപോകുന്ന സ്ത്രീകൾക്ക് സംരക്ഷണവും ആവർത്തനം തടയലുമാണ് ഈ നിയമംകൊണ്ട് ലക്ഷ്യമാക്കുന്നത്.
നമ്മുടെ രാജ്യത്ത് നിലവിലുള്ള ശരീഅത്ത് അനുസരിച്ച് നിലവിൽ ഒരു ഭാര്യയുള്ള മുസ്ലിം പുരുഷന്‌ ആദ്യ ഭാര്യയുടെ അറിവോ സമ്മതമോ കൂടാതെ മറ്റൊരു വിവാഹ കരാറിൽ ഏർപ്പെടുന്നതിന്‌ നിലവിൽ യാതൊരു നിയമതടസ്സവും ഇല്ല. ഒരു സ്ത്രീയുടെ ഭർത്താവ് അവരുടെ അറിവോ സമ്മതമോ ഇല്ലാതെ മതം അനുവദിക്കുന്നു എന്ന പിൻബലത്തിൽ മറ്റൊരു സ്ത്രീയെ വിവാഹം കഴിച്ചാൽ ആദ്യ ഭാര്യ കടന്നു പോകുന്നത്‌ ഏതുതരത്തിലുള്ള അവസ്ഥയിലായിരിക്കും. തീർച്ചയായും മുകളിൽ ഉദ്ധരിച്ച പീഡന അവസ്ഥകളിൽ ഏറ്റവും ചുരുങ്ങിയത് രണ്ടവസ്ഥകളിലെങ്കിലും അവർ കടന്നുപോകും. സാധാരണ നിലയിൽ ഭർത്താവിന്‌ മറ്റൊരു പങ്കാളി വരുന്നതോടെ ഭാര്യയുടെ അവകാശം പകുതിയാവുകയാണ്. അവരുടെ അന്തസ്സും അധികാരവും നേർ പകുതിയാവുകയാണ്. പുരുഷൻ എന്ന പ്രിവിലേജിൽ മതംമാത്രം നൽകുന്ന അധികാരബലത്തിൽ ഭാര്യയുടെ വൈകാരികതയോ മാനസികനിലയോ പരിഗണിക്കാതെ മറ്റൊരു വിവാഹബന്ധത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്നതു അങ്ങേയറ്റം മനുഷ്യത്വവിരുദ്ധവും സ്ത്രീയുടെ അന്തസ്സിനു നേരെയുള്ള കൈയേറ്റവുമാണ്. മുസ്ലിം പുരുഷന്‌ 1937ലെ ശരീഅത്ത് അപ്ലിക്കേഷൻ നിയമത്തിന്റ പിൻബലത്തിൽ മാത്രം ലഭിക്കുന്ന അവകാശം പ്രായോഗിക തലത്തിൽ സ്ത്രീകൾക്കും കുട്ടികൾക്കും ജീവിതം ദുസ്സഹമാവുന്നതിനു കാരണമാകുന്നുണ്ട്. ഇസ്ലാമിക രാജ്യമായി (തിയോക്രാറ്റിക്) പ്രഖ്യാപിച്ച പാക്കിസ്‌താനിൽ പോലും ആദ്യഭാര്യ അറിയാതെ മറ്റൊരു വിവാഹം സാധ്യമല്ല. ഒന്നിൽ കൂടുതൽ വിവാഹം അനുവദിക്കുന്നിടത്തു പോലും ഖുർആൻ പറയുന്നത്‌ ഒന്നിൽ കൂടുതൽ ഭാര്യമാർക്കിടയിൽ നീതി പുലർത്തുക സാധ്യമല്ല എന്നാണ്. പ്രായോഗിക തലത്തിൽ ഇന്ത്യയിൽ മുസ്ലിങ്ങൾക്കിടയിൽ വലിയ തോതിൽ ബഹുഭാര്യത്വം കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ ഇപ്പോഴും മുസ്ലിം സ്ത്രീയുടെ അഭിമാനത്തിനുനേരെയുള്ള ഭീഷണിയായി ആ അധികാരം നിലനിൽക്കുന്നുമുണ്ട്.
സ്പെഷ്യൽ മാരേജ് ആക്ട് പ്രസക്തമാകുന്നത്
1954 ലാണ് നമ്മുടെ പാർലമെന്റ്‌ സ്പെഷ്യൽ മാരേജ് ആക്ട് അംഗീകരിച്ചത്. ഈ ആക്ടിലെ 4, 15 വകുപ്പുകൾ പ്രകാരമാണ് വിവാഹം നടത്തുക. നാലാം വകുപ്പ് പുതുതായി വിവാഹം കഴിക്കുന്നവർക്കാണെങ്കിൽ, വകുപ്പ് 15 നേരത്തെ മറ്റു രീതിയിൽ വിവാഹം കഴിച്ചവരുടെ വിവാഹം ഈ നിയമത്തിൽ രജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്നതിനുള്ള വകുപ്പ് ആണ്. SMA 15 പ്രകാരം രജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്നതോടെ ആ വിവാഹിതരുടെ അവകാശങ്ങളിൽ മാറ്റംവരികയാണ്.
1. നേരത്തെ ആചാര പ്രകാരം/മതാനുഷ്ഠാന പ്രകാരം നിലവിലുള്ള വിവാഹം അതേപടി നിലനിൽക്കും, എന്നാൽ വിവാഹമോചനം ആദ്യ വിവാഹപ്രകാരം ആയിരിക്കില്ല, സ്പെഷ്യൽ മാരേജ് ആക്ടിലെ വകുപ്പുകൾ പ്രകാരം മാത്രം ആയിരിക്കും അഥവാ മുസ്ലിം പുരുഷനു ത്വലാഖ് വഴിയോ സ്ത്രീക്ക് ഖുല വഴിയോ മുസ്ലിം വിവാഹമോചന നിയമപ്രകാരമോ ഇരുകൂട്ടരും ചേർന്നു മുബാറഅ വഴിയോ വിവാഹം പിരിയുവാൻ കഴിയില്ല.
2. മുസ്ലിം ഭർത്താവിനു ഒന്നിൽ കൂടുതൽ വിവാഹം അനുവദിക്കുന്നില്ല.
3. വിവാഹമോചിതയായ മുസ്ലിം സ്ത്രീക്ക് 1986ലെ മുസ്ലിം വിവാഹമോചന സംരക്ഷണ നിയമപ്രകാരമുള്ള ആനുകൂല്യങ്ങൾ ലഭിക്കില്ല. BNSS 144 (CrPC 125) പ്രകാരമുള്ള ആനുകൂല്യം ലഭിക്കും.
4. ഇരുകൂട്ടരുടെയും മരണശേഷം അവശേഷിക്കുന്ന എല്ലാ ആസ്തികളും അടുത്ത തലമുറയിലേക്ക് കൈമാറുന്നത് ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാനിയമം, 1925 പ്രകാരം മാത്രമായിരിക്കും. ഈ കാര്യം സ്പെഷ്യൽ മാരേജ് ആക്ട് സെക്ഷൻ 21 വ്യക്തമായി പറയുന്നു.
ഇക്കാര്യം കേരള ഹൈക്കോടതി 2024 സെപ്റ്റംബറിൽ പുറപ്പെടുപിച്ച കെ എം മുഹമൂദ് vs സി പി ആദം (2024(5) KLT 505) കേസിൽ സുവ്യക്തമായി പറയുന്നുണ്ട്.
നിലവിൽ മുസ്ലിം സമുദായത്തിൽ പിറക്കുകയും ആ മതത്തിലെ അടിസ്ഥാന വിശ്വാസങ്ങളിൽനിന്നും വ്യതിചലിക്കാതെ ആധുനിക മനുഷ്യരുടെ അവകാശങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളുന്നവർക്കു നിയമപരമായി സ്വീകരിക്കാവുന്ന ഒരു വഴി മാത്രമാണ് SMA വിവാഹം.
മതാചാരപ്രകാരം വിവാഹം കഴിക്കുകയും പിന്നീട്‌ പിരിയുകയും പെൺമക്കൾ മാത്രം ആവുകയും ചെയ്താൽ അവർക്ക്‌ ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാവകാശം ബാധകമാകില്ല. ജീവിതപങ്കാളികളിൽ ഒരാൾ SMA വിവാഹ രജിസ്ട്രേഷൻ നടക്കുന്നതിന്‌ മുമ്പ് മരണപ്പെട്ടാൽ അവർക്കും ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാവകാശം ബാധകമാകില്ല. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇതൊരു ശാശ്വത പരിഹാരമല്ല. സമുദായത്തിനകത്ത്‌ സ്ത്രീകൾ നേരിടുന്ന വിവേചനത്തിൽ പ്രതിഷേധമുള്ളവർക്കു പ്രതിരോധം എന്ന നിലയിൽ സ്വീകരിക്കാവുന്ന ഒരു സമര മാർഗ്ഗമാണ് SMA 15 വിവാഹം.
1925ൽ ബ്രിട്ടീഷ് ഇന്ത്യയിൽ നിലവിൽ വന്ന പിന്തുടച്ചാനിയമമാണ് ഇന്ത്യൻ പിന്തുടർച്ചാവകാശ നിയമം. ഇവിടെ ഭാര്യ/ഭർത്താവിന്‌ ആകെ സ്വത്തിന്റെ മൂന്നിൽ ഒരു ഭാഗം കേസിൽ വിജയിച്ച ഇണയ്ക്കു ലഭിക്കും. ബാക്കി മൂന്നിൽ രണ്ട് ഓഹരിയാണ് മക്കൾക്ക് ലഭിക്കുന്നത്. എന്നാൽ മരിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് വിൽപത്രം എഴുതി സ്വത്തുക്കൾ ആർക്കൊക്കെ ലഭിക്കണമെന്ന്‌ കൃത്യമായ ഓഹരി പറയുന്നതിന്‌ ഓരോരുത്തർക്കും ഈ നിയമം അനുവദിക്കും. ശരീഅത്ത് വിൽപത്രം സാധൂകരിക്കുന്നില്ല.
പെൺകുട്ടി/പെൺകുട്ടികൾ മാത്രമുള്ള രക്ഷിതാക്കൾക്ക് അവരുടെ മക്കൾക്ക് രാജ്യത്തെ ഇതര കുട്ടികളുടെ അതേ അഭിമാന ബോധത്തോടെ ജീവിക്കുന്നതിനു പ്രാപ്തരാക്കുന്ന ഒരു ഉപാധികൂടിയായി SMA വിവാഹ രജിസ്ട്രേഷൻ കാണാം.
എന്റെ ഉപ്പയ്ക്കും ഉമ്മയ്ക്കും 5 മക്കളാണ്. മൂത്തയാൾ ഞാൻ. കൂട്ടത്തിൽ രണ്ട് അനുജന്മാരും അനുജത്തിമാരുമുണ്ട്. 2010ൽ ഞങ്ങളുടെ ഉമ്മ ചീനമ്മാടത്ത് ബീഫാത്തിമ (ഹജ്ജുമ്മ) അമ്പത്തി എട്ടാമത്തെ വയസ്സിൽ മരണപ്പെട്ടു. ഉമ്മ മരിക്കുമ്പോൾ ഞങ്ങളും ഉപ്പ തയ്യിൽ ചെറിയ മുഹമ്മദ് സാലി ഹാജിയും ഉമ്മയുടെ ഉമ്മ ചീനമ്മാടത്ത് നബീസയും ജീവിച്ചിരുന്നു. മൂന്നുവർഷത്തെ അസുഖത്തെ തുടർന്നാണ് ഉമ്മയുടെ മരണം. ഉമ്മ ജീവിച്ചിരിക്കെത്തന്നെ രോഗം മനസ്സിലാക്കിയ ഉപ്പ ഞങ്ങളോട് കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞു. ഉമ്മയുടെ സ്വത്തുക്കൾ ഭൂരിഭാഗവും ഉമ്മയുടെ പേരിൽ നിന്നും ഉപ്പയുടെ പേരിലേക്ക് ആധാരം ചെയ്തുവെച്ചിരുന്നു. ഒരു ഭാഗം ഞങ്ങളുടെ പേരിലേക്കും മാറ്റി. ഉമ്മയുടെ രണ്ട് സഹോദരങ്ങളും ഉമ്മുമ്മയും ഉമ്മ മരിക്കുമ്പോൾ ഉമ്മയുടെ രക്തബന്ധത്തിലുണ്ട്. ഉമ്മയുടെ സ്വത്തിൽ ആറിൽ ഒരു ഭാഗം ഉമ്മുമ്മയ്ക്ക്‌ അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. ഉമ്മുമ്മയ്ക്കു വലിയ ആരോഗ്യ പ്രശ്നങ്ങൾ ഇല്ല, ഇതു മുൻകൂട്ടി കണ്ടാണ് ഉപ്പ ഉമ്മയുടെ സ്വത്തുക്കൾ ഉപ്പയുടെ പേരിലേക്ക് മാറ്റിയത്. ഉപ്പയുടെ ഉമ്മയോ ഉപ്പയോ ജീവിച്ചിരിപ്പില്ല. സ്വത്തുക്കൾ മുഴുവൻ ഉമ്മ മരിക്കുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ ഉപ്പയുടെയും ഞങ്ങളുടെയും പേരിലേക്ക് മാറ്റിയതുകൊണ്ട് ഉമ്മയുടെ മരണ സമയം സ്വത്തുക്കൾ ഒന്നും ഉമ്മുമ്മയിലേക്ക് പോയില്ല. ഇനി ഈ ആറിൽ ഒരു ഭാഗം ഉമ്മുമ്മയിലേക്ക് പോയിരുന്നുവെങ്കിൽ, നേരത്തെ തന്നെ ഉപ്പുപ്പയുടെ (അഞ്ചില്ലത്ത് ആമു ഹാജി) അനന്തര സ്വത്തിൽ അഞ്ചിൽ നാല്‌ ഓഹരി ലഭിച്ച രണ്ട് സഹോദരങ്ങളിലേക്ക് തന്നെയാണ് ഉമ്മയുടെ സ്വത്തിൽ നിന്നും ആറിൽ ഒരു ഓഹരി കൂടി ഉമ്മുമ്മ വഴി എത്തിച്ചേരുക. കാരണം ഉമ്മുമ്മയ്ക്കു മുമ്പെ ഉമ്മ മരിച്ചതു കൊണ്ട്, അഥവാ ഉമ്മ മരിക്കുമ്പോൾ ഉമ്മുമ്മ ജീവിച്ചിരിന്നതിനാൽ ഉമ്മുമ്മ ഉമ്മയുടെ അനന്തരാഅവകാശിയായി. എന്നാൽ ഉമ്മുമ്മയ്ക്കു മുമ്പെ ഉമ്മ മരിച്ചതിനാൽ ഉമ്മുമ്മയുടെ അനന്തരവകാശിയായി ഉമ്മ വരുന്നില്ല, അഥവാ ഞങ്ങളുടെ ഉമ്മയിൽ നിന്നും ഉമ്മുമ്മയിലേക്ക് കാലശേഷം പോകുന്ന സ്വത്തിന്റെ ആറിൽ ഒന്ന്‌ ഉമ്മയുടെ മക്കളായ ഞങ്ങൾക്ക് തിരികെ ലഭിക്കില്ല. മറിച്ച് ഉമ്മുമ്മ മരിക്കുമ്പോൾ ജീവിച്ചിരുന്ന മക്കൾ മാത്രമാണ് അവകാശികൾ. ഈ കൊടിയ അനീതിയെ മറികടന്നത് ഉപ്പയുടെ പ്രായോഗിക സമീപനമായിരുന്നു. ഉമ്മയുടെ മരണശേഷം ഒരുവർഷം കഴിഞ്ഞ്‌ ഉമ്മുമ്മയും ഞങ്ങളെ പിരിഞ്ഞു. ഞങ്ങൾ താമസിച്ചിരുന്ന പുരയിടവും സ്ഥലവും ഉമ്മയുടെയും ഉമ്മുമ്മയുടെയും പേരിലായിരുന്നു. ഉമ്മുമ്മയുടെ മരണത്തോടെ അത്‌ ഉപ്പയിലേക്കും ഉമ്മുമ്മയിലേക്കും വന്നുചേർന്നു. ഉമ്മുമ്മ മരിച്ചപ്പോൾ മറ്റൊരിടത്ത് നല്ല സാമ്പത്തിക നിലയിൽ പുരയിടവും സൗകര്യങ്ങളുമുള്ള ഉമ്മയുടെ രണ്ട് സഹോദരങ്ങൾക്ക് മാർക്കറ്റ് വില നൽകി ഞങ്ങൾ അത്‌ വിലയ്‌ക്കു വാങ്ങേണ്ടി വന്നു. ആ പുരയിടത്തിലെ പകുതി അവകാശത്തിനു പുറമേ നിരവധി കെട്ടിടങ്ങളും ഉമ്മുമ്മയുടെ പേരിൽ മരണസമയത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു. മുമ്പേ മരിക്കുന്നയാൾ അനന്തരവകാശിയല്ലെന്ന തിയറിയിൽ ഞങ്ങളുടെ അമ്മാവന്മാർ സ്വത്തുക്കൾ അവർക്കിടയിൽ തുല്യമായി ഭാഗിച്ചു. ഞങ്ങളോട് ഞങ്ങൾ താമസിക്കുന്ന പുരയിടത്തിന്റെ പാതി വിലയും വാങ്ങി. ഇന്ത്യയിൽ മുസ്ലിങ്ങൾക്കിടയിൽ തുടർന്നുവരുന്ന പിന്തുടർച്ചാവകാശ നിയമം എത്രമേൽ അനീതി നിറഞ്ഞതാണെന്നു സ്വയം ബോധ്യപ്പെട്ടതാണ് ഞങ്ങൾക്ക്.
അനുഭവങ്ങളാണല്ലോ ഗുരു, ഉമ്മയുടെ സ്വത്ത്‌ ഉമ്മയുടെ മരണത്തിനു മുമ്പ് തന്നെ ഉപ്പയിലേക്ക്‌ വന്നുചേർന്നത്‌, ഉപ്പ , ഓഹരി വെക്കുവാൻ തയ്യാറായി. ഉമ്മ ജീവിച്ചിരുന്ന ഘട്ടത്തിൽ ഒരു മുൻകരുതൽ എന്ന നിലയിൽ ഉപ്പയുടെ പേരിലേക്ക് മാറ്റിയ ആസ്തികൾ ഉമ്മയുടെ , ഉപ്പയുടെ ഓഹരിയായ നാലിൽ ഒരു ഭാഗം ഉപ്പ എടുത്തില്ല, സ്വത്തുക്കൾ ഞങ്ങൾ മക്കൾ അഞ്ചുപേർക്കും ആൺ പെൺ വ്യത്യാസമില്ലാതെ തുല്യമായ അഞ്ച് ഓഹരികളാക്കി വീതം വെച്ചു. സ്ത്രീവിവേചനമില്ലാതെ സ്വത്തുക്കൾ വീതം വെക്കുന്നത്‌ അനിസ്ലാമികമല്ലെന്ന്‌ ഒന്നാന്തരം വിശ്വാസിയായ ഉപ്പയിൽനിന്നും ഞാൻ ഉൾക്കൊണ്ടു.
1994, ഒക്ടോബർ 6നാണ് ഞാനും ഡോക്ടർ ഷീനയും ഇസ്ലാം മതാചാരപ്രകാരം വിവാഹം കഴിക്കുന്നത്. ഞങ്ങൾക്ക് മൂന്നു മക്കൾ, ജാസ്മിൻ, ജെബിൻ, ജെസ. ഇളയയാൾ ഞങ്ങളിലേക്ക് വന്നത് 2008 മെയ് 13. മൂന്നും പെൺകുട്ടികൾ. അഭിഭാഷകൻ എന്ന നിലയിൽ പെൺകുട്ടികൾ മാത്രമുള്ള മുസ്ലിം കുടുംബത്തിനകത്ത് കാലശേഷം രൂപപ്പെട്ടുവരുന്ന നിരവധി അനുഭവങ്ങൾ നേരിൽ അറിയുവാൻ പലവട്ടം സാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. മരണശേഷം, ഉപ്പയുടെ സിം കാർഡ് നിർത്തുവാൻ പ്രൊവൈഡർ അനന്തരാവകാശ സർട്ടിഫിക്കറ്റ് ആവശ്യപ്പെട്ടതും അതിൽ പേര് എഴുതിയ മുഴുവൻ പേരും സമ്മതം തന്നാൽ മാത്രമേ നമ്പർ അനുവദിക്കുവാൻ നിയമം സമ്മതിക്കുന്നുള്ളൂ എന്നു പറഞ്ഞതും ഉപ്പയുടെ സഹോദരങ്ങൾ സ്വത്തിൽ ഭാഗം കഴിഞ്ഞു മതി സെൽ നമ്പർ നിലനിർത്തുന്നത്‌ എന്ന്‌ കട്ടായം പറഞ്ഞതുമൊക്കെ മുന്നിൽ വന്നുനിൽക്കുന്നുണ്ട്. ഇത്രയും സങ്കീർണ്ണവും ഗൗരവവുമായ ലിംഗവിവേചനം സമുദായത്തിനകത്തുള്ള സ്ത്രീകൾ നേരിടുന്നുണ്ടെന്നു പൊതുസമൂഹം അറിയുന്നതേ ഇല്ല. സമുദായത്തിനകത്തുള്ള സ്ത്രീ കൂട്ടായ്മകൾ പുരുഷൻ ട്യൂൺ ചെയ്യുന്നതിനപ്പുറം കാഴ്പ്പാടുകൾ ഒന്നും പുറത്തു പറയുവാനും തയ്യാറല്ല. സുപ്രിം കോടതി മുത്തലാഖ് ഒരു വിധി ന്യായത്തിലൂടെ നിരോധിച്ചപ്പോൾ അതിനെതിരെ പ്രതിഷേധിച്ച മുസ്ലിം സ്ത്രീ സംഘടനകളുള്ള നാടാണ് നമ്മുടേത്. ഇത്രയും ഗുരുതരമായ വിവേചനം മുസ്ലിം സ്ത്രീ അനുഭവിക്കുന്നുണ്ടെന്നും അതവരുടെ അന്തസ്സ് ഇടിക്കുന്നുണ്ടെന്നും സമുദായത്തിനകത്തും പൊതു സമൂഹത്തിലും ചർച്ച ചെയ്യുന്നതിനും ഞങ്ങളുടെ മക്കൾക്ക് ഇന്ത്യയിലെ ഇതര സമുദായത്തിലെ പെൺകുട്ടികൾക്ക് ലഭിക്കുന്ന നിയമപരമായ അസ്തിത്വം സ്ഥാപിച്ചുകൊടുക്കുന്നതിനുമായാണ് ഞാനും പാർട്ണർ ഷീനയും 2023 മാർച്ച് 8ന് അന്തർദേശീയ വനിതാദിനത്തിൽ, ഞങ്ങളുടെ മതാചാരപ്രകാരം 1994 ഒക്ടോബർ 6ന് നടത്തിയ നിക്കാഹ്, ഹോസ്ദുർഗ്ഗ് സബ്ബ് രജിസ്ട്രാർ ഓഫീസിൽ വെച്ച്, മക്കളുടെയും സുഹൃത്തുക്കളുടെയും സഹോദരൻ മുനീറിന്റെ പാർട്ണർ ഷാക്കിറയും സാക്ഷിയായി SMA 15 പ്രകാരം രജിസ്റ്റർ ചെയ്തത്. ആ വിവാഹ രജിസ്ട്രേഷൻ സമൂഹം ഗൗരവത്തിൽ ചർച്ച ചെയ്യുകയും കടുത്ത സ്ത്രീവിവേചനത്തിനെതിരെ നിലപാടു സ്വീകരിക്കുകയുമുണ്ടായി. അതിനുശേഷം കേരളത്തിലെ എല്ലാ സബ്ബ് രജിസ്ട്രാർ ഓഫീസുകളിലും നിരവധി മുസ്ലിം സമുദായ അംഗങ്ങളാണ് SMA 15 പ്രകാരം വിവാഹം രജിസ്റ്റർ ചെയ്യുന്നത്. രാജ്യത്തിനകത്തുനിന്നും പുറത്തുനിന്നും നിരവധി അന്വേഷണങ്ങളാണ് നിത്യേന വരുന്നത്. ചരിത്രം നിശ്ചലമല്ല, സമൂഹം മുന്നോട്ടുനടക്കുക തന്നെ ചെയ്യും.
പിതാവ്/മാതാവ് മരിക്കുകയും അവരുടെ പിതാവ്/ മാതാവ് ജീവിച്ചിരിക്കുകയും ചെയ്താൽ മുത്തച്ഛൻ/മുത്തശ്ശിയുടെ അനന്തരാവകാശികളായി ശരീഅത്ത് നിയമം അനുസരിച്ചു പേരക്കുട്ടികൾ വരില്ല. എന്നാൽ പേരക്കുട്ടികൾക്കു മുത്തച്ഛനെ/മുത്തശ്ശിയെ സംരക്ഷിക്കാനുള്ള ഉത്തരവാദിത്വം നിയമം നൽകുന്നുമുണ്ട്.
ഇങ്ങനെ പലരെയും പ്രതിസന്ധിയിലാക്കുന്ന വ്യക്തിനിയമങ്ങളിൽ ആധുനിക മൂല്യബോധങ്ങളോട് ചേർന്നുപോകുന്ന മാറ്റം സമുദായം ആഗ്രഹിക്കുന്നു എന്നതിന്റെ തെളിവളാണ് വർദ്ധിക്കുന്ന SMA 15 വിവാഹങ്ങൾ.
രാജ്യം റിപ്പബ്ലിക്കായിട്ട് എഴുപത്തിയഞ്ചു വർഷങ്ങൾ പിന്നിട്ടിട്ടും മൗലികവകാശങ്ങൾ നിഷേധിക്കപ്പെടുന്ന മുസ്ലിം സ്ത്രീയുടെ പ്രതിരോധം തന്നെയാണ് സ്പെഷ്യൽ മാര്യേജ് ആക്ട് വകുപ്പ് 15 പ്രകാരമുള്ള വിവാഹരജിസ്ട്രേഷൻ. l
—
